Half januari - februari: Boot eruit en even naar Holland. Daarna hier nog een beetje langs de kust zeilen en op een goed moment oversteken naar de Canarias en daar op ons gemakje rondkijken totdat we eind van het jaar de Atlantische oceaan kunnen oversteken, misschien wel via de Gambia rivier en Suriname. Bij de inleiding voor het jaar 2005 hadden we het al over overwinteren op de Guadiana rivier. Het is er nu, een jaar later, dus toch van gekomen. Het bevalt ons prima. Op en langs de rivier ontmoeten wij aardige mensen van allerlei nationaliteiten. Ondanks dat de nachten koud en op de rivier ook vaak mistig zijn, is het overdag uit de wind en in de zon heerlijk. Overal op de rivier kan men goed beschut ankeren en hier en daar zijn pontons met electriciteit en water. De verbindingen met Nederland zijn goed, er zijn bijvoorbeeld goedkope vluchten tussen Faro en Rotterdam. (Terug naar eind 2006) Maandag 1 januari, Vila Real de Santo Antonio: Op oudejaarsavond konden we meerijden met Alie en Jur van de Aliebaba naar Monte Gordo. Op het strand aldaar was een schitterend vuurwerk begeleid door muziek, we stonden er bijna recht onder, heel mooi en indrukwekkend. Daarna op onze boot nog even met een glaasje cava het nieuwe jaar ingeleid... Woensdag 3 - Vrijdag 5: Aangezien we op 5 januari uitgenodigd zijn op een feestje in Sanlúcar de Guadiana gaan we woensdag weer de rivier op. In Sanlúcar de Guadiana (Spaanse kant van de rivier) is dit een feest voor de kinderen met een fakkeloptocht, kado's en veel strooigoed (dat vooral door de ouders wordt opgeraapt!). Toen de stoet bij de kerk aankwam werd daar vuurwerk afgestoken, de ooievaars op hun nest op de klokkentoren bleven onverstoorbaar zitten!
Aan de ponton van Alcoutim is het tarief € 7,50 per dag, na een week verdubbelt dit en na nog een week moet men minstens één nacht wegblijven. Aan de Spaanse kant kan je voor onbepaalde tijd blijven liggen, het is hier dan ook altijd vol. Wij zijn tussendoor nog een paar dagen naar het paradijsje bij de Rio Vascão geweest, er zijn hier ook schildpadjes, die langs de kant in de zon liggen. Bij een wandeling langs het riviertje kwamen we terecht bij een heel idyllisch poeltje, onder een watervalletje tussen de rotsen, net een droom. Begin deze week zijn we weer naar Vila Real gekomen, de boot gaat vandaag uit het water en morgen gaan we voor korte tijd naar Nederland. Toen we in 2004 de boot kochten hebben we gekozen voor grote zonnepanelen voor de energievoorziening, de bedoeling was om in een later stadium te bekijken hoe we ons daarmee konden redden. In de zomer met de lange dagen, de zon hoog aan de hemel en nauwelijks gebruik van warm water (zwemmen i.p.v. douchen) konden we ons aardig bedruipen. Nu we in de winter vaak voor langere tijd voor anker gaan, blijkt toch de behoefte aan een generator om de accu's op peil te houden.
Onder de kuipvloer is een loze ruimte waar de generator bijna helemaal inpast, er wordt een klein beetje van de bakboord bakskist opgeofferd zodat de generator in de breedte kan staan en daardoor beter bereikbaar is voor onderhoud via een luik in de achterste slaapkamer.
We staan om 6 uur 's morgens op want om half acht staat Jesus klaar bij de poort. We helpen zelf zoveel mogelijk mee en rijden van hot naar her voor onderdelen. Langs de werf staat de witte brem volop in bloei en naast de deur is een terrasje aan het water met heerlijke koffie (bica), waar we uit de wind en in de zon kunnen zitten. Vlakbij begint een prachtig breed zandstrand dat langs Monte Gordo en Altura richting Tavira loopt. Overdag in de zon is het lekker, maar er staat vooral in de ochtend vaak een harde, koude wind. Op 21 februari worden we onthaald op een vorstelijk diner aan boord van de Wending, een prachtige Koopmans, van Cor (oud-collega van Rudi) en Anneke. Zij zijn op weg naar de Middellandse Zee en overnachten een paar dagen in de haven van Vila Real. Zaterdag 10 maart is alles klaar. Er zijn 2 lagen anti-fouling aangebracht, hier en daar zijn kleine krasjes weggewerkt en de romp is prachtig gepoetst. De waterlijn wordt ook nog even gespoten en de tewaterlating is gepland voor a.s. maandag. Maandag 12 maart: Hoogwater is volgens mijn gegevens om 20:30 uur. Na de laatste plekken te hebben bijgewerkt met anti-fouling worden we tot onze verbazing om 18:30 uur het water ingereden, alleen Jesus en de Enrique (de eigenaar van de werf) waren daarbij aanwezig. Het was doodtij, het water stroomt dan minder hard, maar aangezien het nog 2 uur voor hoogwater was werd de achterkant toch flink opzij gezet en kwamen we dwars in de kraan te liggen, waarbij de preekstoel een stuk werd verbogen. Het was net een nachtmerrie, zeker toen de verstaging de bovenkant van de kraan raakte en wij weer visioenen kregen van een kapotte mast... Ons werd beloofd dat de preekstoel de volgende dag zou worden gemaakt. We varen naar de vlakbij gelegen marina.
Dinsdagmiddag vliegen we met Transavia van Rotterdam naar Faro, een uitstekende dagelijkse verbinding. Vanuit Nederland huren we een autootje om van het vliegveld naar de boot te rijden. 3 Dagen autohuur is evenveel als met een taxi van het vliegveld naar de boot. Op de boot aangekomen is er geen preekstoel te zien... Woensdag 28: Op de werf wacht ons een verrassing, er is nog niets aan de preekstoel gedaan. Verder blijkt dat bij de tewaterlating van de Alegria (ook een Island Packet) van Mike en Liesbeth, onder vergelijkbare omstandigheden, ook van alles is misgegaan. Niet alleen zijn de preekstoel en het anker verbogen maar tevens is de mast zwaar beschadigd en zijn er diepe krassen op de romp. We horen dat er sinds november al 7 schepen schade opgelopen hebben in de kraan. Donderdag 29 - Vrijdag 30: 's Morgens komt Jesus een enorme taart brengen, dit is een Andalusische specialiteit in verband met Samana Santa. Wij hadden de week voor we naar Nederland gingen voor zijn dochtertje, die een spreekbeurt over Koala's moest houden op school, wat bij elkaar gesprokkeld en uitgeprint. Zij was de beste van de klas... Zijn vrouw heeft de taart speciaal voor ons gemaakt, het is een soort appeltaart met een dikke speculaaskorst, héérlijk! Na veel gedoe komt er uiteindelijk een rvs-specialist kijken naar de schade. Aangezien de reparatie nog enige tijd kan duren besluiten we om vrijdag de rivier op te gaan. Intussen hebben we op aanraden van Tim Bon de waterpomp van de ijskast vervangen door een 24 Volt exemplaar, wat een verschil! De oude pomp maakte altijd veel herrie als hij draaide, nu horen we niets meer. We doen nog even uitgebreid boodschappen bij een grote supermarkt in Spanje nu we nog een autootje hebben. Vrijdagmorgen met laag water verlaten we de haven en na een paar uur gaan we voor anker op een mooie plek.
Af en toe is het bewolkt en een enkele keer is er een stevige regenbui, maar we genieten volop. We gaan natuurlijk ook weer even bij de Aliebaba langs voor de laatste nieuwtjes en nemen afscheid van de Sepia, die richting Turkije vertrekt, zij gaan meedoen aan de Vasco da Gama rally naar Bombay. Maandag 9 - zaterdag 14: Volgens de werf is onze preekstoel nu echt klaar en dus gaan we terug naar de haven van Vila Real de S.A. Hij wordt met wat moeite weer gemonteerd en alles ziet er inderdaad weer prima uit. Het nam erg veel tijd om de bedrading voor het voorste navigatielicht door alle bochten van de buizen heen te krijgen, na meer dan een uur prutsen kwam Marijke op het lumineuze idee om met de stofzuiger een draadje door de buizen heen te zuigen, dit werkte perfect! Als afscheid kregen we nog een paar lekkere Andalusische worstjes (Chorizo) van Jesus. De eigenaar van de werf probeerde mij nog het herstelwerk aan de preekstoel te laten betalen, toen ik zei dat het hun fout was dat we 2 uur te vroeg het water werden ingereden en ik dus niet wenste te betalen, was dat ook goed (na enig gesputter). Woensdag uit eten geweest met Liesbeth en Mike van de Alegria, zij kunnen helaas voorlopig een tijdje niet zeilen vanwege de schade aan hun mast.
Het water is mooi helder zodat we tijd hebben om de watermaker onder handen te nemen die kuren vertoont. Na 2 dagen klussen, waarbij ik ook driewegkranen heb aangebracht om makkelijker de reinigingsprocedure uit te kunnen voeren, werkt hij als een zonnetje en we zijn nu niet alleen onafhankelijk van energie maar ook van drinkwater. Alleen af en toe nog boodschappen doen en een enkele keer de dieselvoorraad aanvullen. Het weer: in het zonnetje en uit de wind is het heerlijk, de wind is 's nachts vaak uit het noorden, overdag draaiend via het oosten naar het zuiden (frisse zeewind), in de avond via het westen weer naar het noorden. Soms komt er een vuiltje voorbij met veel wind en regen, meestal duurt dit maar een dag en een nacht. Op een dag verzamelen we alle moed en duiken we het best nog wel koude water in. Het is even moeilijk doorkomen, maar als je uit het water komt voel je je als herboren en kan je de hele wereld aan. Zaterdag 21 - vrijdag 27: Zaterdag komt de Witte Raaf met Joanneke en Jan bij ons liggen. Vorig jaar oktober hadden we elkaar al ontmoet op Mallorca. Zij zijn in Palma de Mallorca blijven overwinteren en houden de Middellandse Zee verder voor gezien. Ze willen behalve Madeira ook de Azoren aandoen voor de oversteek naar de Carieb volgende winter. We zullen elkaar dus naar verwachting nog vaak treffen. Het was weer reuzegezellig, af en toe over en weer bij elkaar geborreld en gegeten en verder hebben we tijdschriften en films uitgewisseld. Ook zijn we 's middags nog een keer uit eten geweest in Santa Luzia. De watermaker, waarvan we dachten dat hij het verder probleemloos zou doen vertoont weer kuren, opnieuw de reinigingsprocedure gedaan, maar zonder resultaat. Soms doet hij het een paar uur, maar steeds vaker houdt hij het na korte tijd voor gezien. Bij het checken van de olie van de generator blijkt dat er draaiende delen tegen de isolatie draaien, wat natuurlijk niet goed is.
Bij Cabo de Santa Maria het zeegat in, je kunt hier linsaf naar Faro of rechtsaf achter het eiland Culatra langs naar Olhão. Onderweg nog even een praatje gemaakt met Jur van de Aliebaba, die hier voor anker gegaan is. Bij Olhão geankerd tussen 2 haventjes in vlak voor het stadje. Er is hier niet veel plaats en 's nachts lagen we zowat in de smalle vaargeul zodat de vissers bijna door onze kuip heen denderden. Gelukkig zijn we goed verlicht met petroleumlampen voor en achter en een ankerlicht in top. De Fado ging helaas niet door. Op zondag zijn we via de oostelijke route over ondiepten naar de oostkant van het eiland Culatra gevaren, spannend maar met opkomend water zonder risico. Hier op een schitterende plek voor anker. Een nadeel hier is dat onze wierpot om de haverklap verstopt raakt met zeegras. De ijskast werkt met waterkoeling, er is dus een constante aanzuiging van water. Het ontstoppen en schoonmaken is altijd een vervelend werkje. Dinsdag 1 - vrijdag 4 mei: Aangezien er voor 2 mei slecht weer voorspeld wordt met wind en regen besluiten we om verder te varen naar Vilamoura. De Witte Raaf vaart weer het strand op om een laag anti-fouling aan te brengen. In Vilamoura krijgen we een mooi rustig plekje achter in de marina ver van de vele restaurantjes en winkeltjes langs de waterkant. Het is hier erg toeristisch met de grote marina (veel motorboten) en diverse golfbanen in de buurt. We krijgen inderdaad heel wat regen over ons heen, van de wind hebben we geen last want we liggen lekker beschut tussen de bebouwing. De lijst met gebreken is weer aan het groeien en de faciliteiten wat reparatie betreft vallen tegen. De WiFi internetverbinding, die hier niet gratis is, geeft steeds problemen wat veel tijd kost. Achter de receptie staan 2 computers en daar kunnen we ook onze eigen computer aansluiten met een simpel kabeltje. Vrijdagavond zijn we weer helemaal bij.
Maandag 7 - donderdag 10 mei: We kunnen hier nog wat reparaties doen en laten een roeidol voor de dinghy opsturen naar de Marina waar we ook nog een dag gaan liggen. De dinghy is erg belangrijk voor ons, omdat we zoveel ankeren is dat de enige mogelijkheid om aan de wal te komen. Korte stukjes roeien we en op een keer trok ik zomaar een roeidol aan gort, waarschijnlijk was deze al eerder een beetje beschadigd geraakt zonder dat we dat gemerkt hadden. We maken afspraken met de kinderen: zoon Jeroen komt van 17 tot 24 mei en dochter Monique met gezinnetje van 27 mei tot 4 juni. Voorlopig blijven we hier dus langs de Algarve zwerven. Vrijdag 11 - Woensdag 16: Iets verder naar het westen ligt Alvor, een leuke vissersplaats, waar de laatste jaren heel veel toeristen komen. Het weer is fantastisch met een lekkere bries uit het westen, we moeten dus kruisen, maar dat is vandaag geen straf. We komen net na laag water bij de ingang van het riviertje naar Alvor en varen langs zandbanken door een mini waddengebied naar een mooie ankerplaats bij Alvor. Ook de Witte Raaf, die een paar dagen naar Lagos (een wat grotere plaats, nog verder naar het westen) geweest is, is weer van de partij. Ze hebben ingeslagen voor hun oversteek naar de Azoren. Op zondag zwaaien we ze uit. De volgende dag horen we via de kortegolfradio dat ze behoorlijk moesten afzien. Er was een depressie, met veel wind, langs getrokken over de Golf van Biskaje en op de Oceaan stond daarvan nog een vervelende zee met golven van alle kanten. Op maandag zeilen wij weer terug naar Portimão. Met ruime wind dit keer, het ging even hard en veel te vroeg liggen we weer voor anker. Later in de middag zijn we naar de marina verkast. We besluiten een nieuwe watermaker te kopen met dubbele capaciteit, ditmaal van Spectra, waar we goede berichten over lezen. Dinsdagmorgen komt iemand om nog wat vervelende klachtjes te verhelpen aan onze instrumenten. Bij volle uitslag van het roer naar rechts, bijvoorbeeld bij het manoeuvreren om te ankeren, brandde er altijd een zekering door waardoor alle instrumenten uitvielen. Graeme, onze specialist, vond ergens in de stuurconsole een kapotte kabel, die kortsluiting maakte. We kunnen hier ook een nieuwe leren greep laten maken achter de buiskap, de oude was inmiddels helemaal versleten.
Donderdagmiddag haalt Rudi Jeroen van het vliegveld en 's avonds vieren we zijn komst met een lekker etentje in Ferragudo aan de overkant van de haven, waar we met het bijbootje naar toe gaan. De volgende dag voor anker bij Alvor en zaterdag naar Lagos, we meren af in een mooie marina, vlakbij de oude stad. Het waren maar kleine stukjes, maar we konden heerlijk zeilen. Het weer is aan het veranderen en na rijp beraad blijven we vanwege harde wind nog even in Lagos. Dinsdag zeilen we weer op ons gemakje terug naar Portimão, waar we binnen de pieren voor anker gaan vlakbij een heel mooi strand. Aan het eind van de middag nemen we een biertje met bitterballen bij een heel leuk strandtentje, de eigenaar blijkt een Nederlander die hier al 27 jaar zit. De volgende dag varen we nog even een stukje vlak langs de prachtige rotsen en aangezien Jeroen donderdagmorgen weer heel vroeg vertrekt, gaan we naar de marina. De komende dagen blijven er lagedrukgebieden om ons heen cirkelen, zodat we hier in de marina blijven. Zondag komen Monique, Ringo en June, zij logeren dan de eerste tijd in het hotel bij de jachthaven.
Woensdag gaan we naar Vilamoura, ook daar kunnen we weer makkelijk naar het strand. Onderweg nog even bij Albufeira naar binnen gevaren om de marina te bekijken, die vonden we erg ongezellig en we zijn dus gauw doorgevaren. Ook donderdag blijven we in Vilamoura op het strand spelen.
Ook hier blijven we een tijdje. Het is de hele week al heerlijk weer en vlakbij is het leuke plaatsje Santa Luzia om te lunchen. June is allerliefst en vermaakt zich kostelijk met emmertje, zand en water. Ze vind het ook leuk om met het bijbootje te varen, vooral wanneer het even hard gaat in plané. Maandagmorgen gaan we naar Faro, de kinderen moeten hier vanmiddag weer op het vliegtuig naar huis. We vallen met onze neuzen in de boter want een eind uit de kust krijgen we een hele tijd gezelschap van een groepje dolfijnen, die ook dezelfde kant op moeten. Het was natuurlijk weer fantastisch om ze te zien spelen in de boeggolf en een leuk afscheidkadootje. Dinsdag 5 - dinsdag 26: Het was verschrikkelijk gezellig met de kinderen, maar het is ook wel lekker om weer even met z'n tweeën te zijn. Na een nachtje ankeren vlakbij het vliegveld van Faro zeilen we weer naar Portimão, waar we voor anker gaan bij het strand net binnen de pieren. 's Middags komt de White Whale met Jos en Yvonne langs varen. Jos is een oud-collega en als we diezelfde avond uit eten gaan, is het leuk om herinneringen op te halen en verhalen te horen over hoe het nu is bij de KLM. Woensdag gaan we naar de marina, want de nieuwe watermaker wordt hier geïnstalleerd. We zijn er erg blij mee. Hij maakt 2 keer zoveel water als de oude en alles ziet er erg degelijk uit. Het dealernet is veel uitgebreider en er is ook veel informatie op de site van de fabrikant te vinden. De Xtraordinary met Jeanine en Peter, die we eerder al even gesproken hadden, meren af aan dezelfde steiger. Zij hebben ongeveer dezelfde plannen als wij en wachten op een goede wind om naar Madeira te varen. We huren samen een autootje voor een week en gaan daar o.a. mee naar de Serra de Monchique, een heuvelrug een stukje naar het noorden, waar je een prachtig uitzicht hebt over de zuid- en westkust van Portugal. Vrijdag 15 juni komen Ria en Astrid bij ons langs. Ria is de moeder van Ringo en dus ook oma van June. Ze was nog nooit bij ons aan boord geweest en nu ze vlakbij met vakantie is, maakte ze van de gelegenheid gebruik om samen met haar zus langs te komen. Er is weer veel te klussen aan boord. Rudi is druk met kranen en pompen in de weer en ook moet de wierpot van de generator worden vervangen. Bij de installatie in februari is deze dichtgekit en heel onhandig gemonteerd. In Lagos is een goed voorziene watersportwinkel en dus gaan we woensdag 20 juni daar maar naar toe. Het kost menig zweetdruppeltje en veel heen en weer geloop voordat alles naar wens is.
Woensdag 27 - zaterdag 30 juni: Het was heerljk zeilen naar Culatra. We waren eerst van plan naar Alvor te gaan maar toen 's middags de wind op kwam zetten zijn we maar doorgegaan. Net voor zonsondergang lieten we het anker zakken bij het mooie eiland waar we al eerder geweest waren. Weer heerlijk vrij, lekker in je blootje zwemmen want de andere boten liggen toch ver genoeg weg. De volgende dag (donderdag) op het eiland rondgekeken en gebakken sardines gegeten. Nu we tijd over hebben besluiten we ook onze vrienden op de rivier de Guadiana nog even op te zoeken. Vrijdag naar Vila Real gevaren. Hier ontmoeten we Liesbeth en Mike van de Alegria weer, die behalve hun pech met de mast (zie 28 maart) ook een aanvaring hebben gehad waarbij de achterpreekstoel, de dinghy en de buitenboordmotor zwaar werden beschadigd. In San Lucar maakte een rivierboot een domme manoeuvre bij het afvaren en zij waren de pineut. Mike heeft een kaartje van de rivier voorbij Pomarão, het is een oude wens van mij om daar naar toe te gaan en dus zijn we op zaterdag samen met de Alegria helemaal doorgevaren naar Penha d'Aguia (Adelaarsrots) niet zo heel ver meer van Mertola. 's Avonds heeft Liesbeth heerlijk voor ons gekookt.
Het is vrij warm, overdag dik boven de 30°, maar de lucht is erg droog, er staat 's middags een flinke noorden wind en we duiken regelmatig de rivier in om af te koelen: heerlijk! We voelen ons als Adam en Eva in het paradijs. Woensdag 4 - woensdag 11: Na een paar dagen in de prachtige natuur raken we een beetje door de verse voorraden heen en gaan we langzaam terug naar de bewoonde wereld. Eerst nog een dagje voor anker bij het riviertje de Vascão en donderdag naar Alcoutim, waar we ook de Aliebaba met Jur en Alie weer tegenkomen. Marijke, die enkele dagen hard aan het naaien geweest is om horren te maken voor alle luiken, heeft weer last van haar rug, ze is bang voor een hernia, die zij een paar jaar geleden ook al heeft gehad. Ze gaat in Alcoutim naar de dokter in het plaatselijke hospitaaltje waar ze onmiddellijk en goed wordt geholpen. Het blijkt inderdaad een hernia en voorlopig moet ze weer aan de medicijnen en elke dag een paar injecties halen. Ook moet ze nu een tijdje heel rustig aan doen. Dit betekent dat we hier in ieder geval tot de 12e in de buurt moeten blijven. Maandagmiddag zijn we weer lang genoeg in de 'bewoonde' wereld geweest, we varen een kwartiertje verder de river op en zijn daar weer helemaal alleen: lekker in ons blootje het water in want het is best wel warm. Met het bijbootje gaan we naar Alcoutim voor de dokter. De ijskast trekt het niet met deze warmte, de temperatuur in de koelboxen wordt steeds hoger en de (24 Volt) motor van het watercircuit maakt enorme herrie. Met een reparatiesetje worden de kleppen in het motortje vervangen, want deze waren erg vervuild door het slib in de rivier. Dit helpt allemaal niet en er komt weer een (lawaaiige) 12 Volt motor voor in de plaats. De waterkoeling van de ijskast wordt intussen verzorgd door het zoetwatersysteem aan te sluiten op het buitenwatercircuit. Donderdag 12 - maandag 16 juli: Vanmorgen heeft Marijke haar laatste injecties gehaald en we besluiten weer richting zee te varen om boodschappen in te slaan, in Alcoutim en Sanlúcar de Guadiana is niet zo erg veel te krijgen. De motor start heel slecht en hoest veel water op, waarschijnlijk is er water via het uitlaatsysteem in de motor terecht gekomen door de zoetwaterby-pass. Na de moeilijke start loopt de motor weer goed en varen we de rivier af. We komen niet ver, na een paar minuten klinkt het motoralarm. Ogenschijnlijk ziet alles er goed uit, er zijn géén waarschuwingslampjes aan en temperatuur en oliedruk zijn goed. Na opnieuw starten gebeurt hetzelfde. We gaan voor anker en lopen alles na, bij het checken van de motorolie zien we dat er water in de olie zit (melkachtig), een behoorlijk probleem dus. Vrijdag wordt besteed aan het consulteren van Yanmar en na veel vijven en zessen belooft een Yanmar dealer in de Algarve een monteur te sturen. Zaterdagmiddag komt de dealer met een monteur. In het frans(!) wordt uitgelegd dat de koppakking defect is en dit betekent een omvangrijke reparatie die een week gaat duren en kan worden uitgevoerd in Vilamoura. De motor kunnen we nauwelijks meer gebruiken (alleen een paar minuten om aan te leggen). 's Avonds laat draait de wind naar het noorden en met de eb mee zeilen we langzaam de rivier af totdat om middernacht de wind op is en de kentering inzet. We gaan voor anker en slapen. Zondagmorgen om 6 uur gaan we weer verder, de wind is nog steeds uit het noorden en we hebben de stroom weer mee. Het gaat voorspoedig en we besluiten gelijk maar de zee op te gaan. Rond 11 uur in de morgen valt de wind even een uurtje weg en komt daarna uit het zuidwesten, zodat we moeten kruisen. Later gaat het nog harder waaien en hebben we af en toe 30 knopen op de neus. Bij Cabo de Santa Maria waar de geul naar Faro en Olhao is gaan we achter de lange zeepier voor anker. De wind neemt 's avonds af en draait naar het noordwesten, er staat nog wel een vervelende deining waardoor we nogal liggen te rollen. We zijn echter zo moe dat we toch in slaap vallen. De volgende morgen gaan we weer verder. We moeten weer kruisen, er staat nu een windkracht 4 en het wordt een heerlijke zeildag. 's Middags varen we op de half weggerolde fok de haven van Vilamoura in en op het laatste moment starten we de motor een minuutje om af te meren. Toevallig komen we hier ook weer Liesbeth en Mike van de Alegria tegen, zij hebben de mast eraf laten halen om te worden vervangen. 's Avonds gezellig een klein hapje gegeten bij de Italiaan.
De eerste tekenen zijn hoopgevend want zo te zien komt er geen water meer in de olie, ook het oliepeil en de hoeveelheid koelvloeistof blijven hetzelfde. Rafael, één van de monteurs neemt ons voor de lunch mee naar een heel leuk restaurant in Quarteira. Het eten is hier goedkoop en goed, de eetzaal was dan ook afgeladen. Zaterdag 21 - maandag 23 juli: Om motoruren te maken tuffen we naar Culatra en ankeren op het leuke plekje bij de oostkant van het eiland. Het is hoogseizoen en ook nog weekend dus het is vrij druk, we liggen er echter weer prima en we kunnen lekker zwemmen en luieren. Maandagmorgen vroeg gaan we weer terug naar Vilamoura. Het oliepeil is hetzelfde gebleven, de kleur goed en ook het peil van de koelvloeistof is niet veranderd. Alles wijst er op dat ons probleem verholpen is. De olie wordt nogmaals vernieuwd en ook het oliefilter nog een keer vervangen. Intussen blijken de accu's niet meer te worden opgeladen door de motor, na wat speurwerk blijkt er een zekering defect, zodat ook dit weer wordt opgelost. Dinsdag 24 juli: Hoe tijdelijk het leven is blijkt uit een zojuist ontvangen email: Peter van de Xtraordinary, waar we in juni nog een week mee opgetrokken zijn, is in Arrecife plotseling overleden. We leerden hem kennen als een echte levensgenieter met nog veel grote plannen. We leven natuurlijk heel erg mee met zijn vrouw Jeanine. Woensdag 25 - zaterdag 28 juli: We gaan weer verder in westelijke richting, want de lange termijn weerberichten lijken gunstig voor een oversteek richting Madeira. Eerst van Vilamoura naar Portimão, we gaan voor anker recht tegenover de Marina, bij een relatief rustig strandje. Hier is een goede internetverbinding (moet je wel voor betalen) en we zijn snel met het bijbootje in de marina om boodschappen te doen. Toevallig zijn Jos en Yvonne (zie ook 5 juni) ook weer even op de boot en zij bewijzen ons een grote dienst door donderdag naar het winkelcentrum te rijden, waar we uitgebreid kunnen provianderen. 's Avonds gaan we met z'n vieren gezellig uit eten in Ferragudo. We gaan met de watertaxi want onze buitenboordmotor doet het niet goed meer. Vrijdagmorgen gaan we verder en gooien het anker uit bij Alvor. Het ligt hier een stuk rustiger dan in Portimão, waar de hele nacht grote visserschepen voorbij komen. Weliswaar is er 's avonds een luid Jazzconcert, maar we vallen daar toch bij in slaap. De buitenboordmotor wordt uit elkaar gehaald, de carburateur goed schoongemaakt en doorgeblazen en dan met enige moeite alles weer in elkaar gezet. En... hij doet het weer! Zaterdagmorgen gaan we naar Lagos. Ons plan is morgen hiervandaan te vertrekken richting Porto Santo bij Madeira, een oversteek van ongeveer 4 dagen, het wordt onze eerste ervaring op de Atlantische Oceaan. Hier in Lagos kunnen we goed alles shipshape maken, we vullen de tanks en doen nog een paar boodschapjes. We hebben hier ook internet voor de laatste weerberichten.
Het eerste stuk tot dwars van Cabo de São Vicente is er geen wind en zijn er bijna geen golven, daarna doet de oceaandeining zijn intrede en we zijn blij dat we zeeziektetabletten ingenomen hebben. Later op de dag komt er wat wind maar niet genoeg om de zeilen vol te houden. Heel af en toe proberen we te zeilen, maar steeds moet na een tijdje de motor erbij. Er is erg veel scheepvaart, alles wat naar de Middellandse Zee gaat en er vandaan komt komen we tegen. Dankzij de AIS zien we de zeeschepen ruim van te voren aankomen en soms roepen we ze op of ze ons in de gaten hebben. Visserschepen hebben geen AIS, maar die zien we op volle zee niet zoveel meer. Het wordt een prachtige nacht met volle maan op een onrustige zee. We wisselen om de 3 uur van de wacht, Marijke is op van 0700 tot 1000 uur, 1300 tot 1600, 1900 tot 2200 etc. We houden ons stipt aan de verdeling van de wachten, maar met eten maken, zeilen zetten en weghalen, uitkijk houden etc. vullen we elkaar zoveel mogelijk aan als we niet slapen. Maandag is er iets meer wind, steeds uit het noordnoordwesten, wat heel gunstig is, maar erg wisselend van sterkte, onder de 11 knopen (windkracht 3) liggen we zo te rollen dat de zeilen enorme klappen maken, we starten dan de motor maar weer en zetten een iets verkleind grootzeil helemaal strak, meestal kan de fok dan blijven staan. Als het af en toe een paar uur lang wat harder waait is het heerlijk zeilen. Aan het eind van de middag trekt het helemaal dicht en varen we een paar uur in dichte mist. De radar en de AIS doen het goed, dus is er geen enkel probleem. Later gaat de mist over in laaghangende bewolking, 's nachts is er weinig van de maan te zien. In de loop van dinsdag klaart het op en komt de zon tevoorschijn. We slapen steeds ietsje beter en met 's middags wat meer wind (4 -5) kan de motor uit en is het genieten zoals Lizzy door de golven gaat. We raken letterlijk ingeslingerd en wennen er al een beetje aan dat je je altijd moet vasthouden en dat er niets blijft staan. Marijke ziet een polletje gras met pootjes, maar Rudi is net te laat om de zeeschildpad te zien. Op de kaart zien we enorme onderzeese bergen, bijvoorbeeld de Seine Seamount die van een diepte van meer dan 4000 meter oprijst tot 86 meter onder de zeespiegel, nog een klein stukje en het was een eiland geweest...
Donderdag 2 - zaterdag 11 augustus: We maken de boot weer zoutvrij en lopen over het strand naar Vila Baleira, de hoofdplaats van het eiland. We kunnen hier op een pleintje op een terrasje WiFiën. Columbus heeft hier ook een paar jaar gewoond (getrouwd met de dochter van de eerste gouveneur), we bezoeken zijn huis, dat nu een klein museum is. Hier kopen we een leuk boekje met wandelingen op het eiland. Vrijdag is Marijke jarig. Ze heeft natuurlijk weer een heerlijke appeltaart gebakken voor bij de koffie. 's Avonds worden we opgehaald voor een romantisch diner met uitzicht, ons aanbevolen door de receptioniste. Het restaurant blijkt eigendom van iemand van de marina en we moeten binnen eten zonder uitzicht...
We huren we een autootje voor een paar dagen en gaan het eiland verkennnen. Marijke's rug speelt weer een beetje op zodat we in het begin kalm aan doen met lopen. Het is maar een klein eiland maar er zijn leuke wandelingen. Elke dag doen we een langere. Dinsdag naar de top van de Castillo, een berg waar de eilanders op vluchtten voor de piraten, met op de top een huisje en een parkje met een mooi uitzicht. Woensdag naar Terra Cha en Pico Blanco op de noordoostkant van het eiland, een flinke wandeling met veel stijgen, maar wel erg leuk. Op vrijdag komt de Witte Raaf aan. Op 13 mei hadden we ze uitgezwaaid en sindsdien hebben Joanneke en Jan de Azoren verkend. Ze hebben een betere trip gehad dan de heenreis vanuit Portugal. 's Avonds eten we bij ons aan boord een heerlijke Dorade, die ze onderweg hebben gevangen. Zondag 12 - zaterdag 18 augustus: Na meer dan een week op Porto Santo te hebben vertoefd vertrekken we naar Madeira, een afstand van ongeveer 30 Nm (55 km). Het wordt een heerlijke dag, eerst moeten we een stukje motoren langs het mooie strand (hebben ze niet op Madeira!), maar wanneer we eenmaal uit de luwte van het eiland zijn kunnen we prima zeilen met de wind iets achterlijker dan dwars. De wind is kracht 3 á 4, er zijn wel golven, maar deze komen schuin van achteren en we hebben daar weinig last van. We komen op een mooie tijd aan in Quinta do Lorde Marina. Hier kunnen we inklaren. Iedereen is erg vriendelijk en er is plaats in overvloed, we kunnen dat goed begrijpen als we de prijzen horen... Er is een lekker restaurant aan de haven, helaas is de keuken net om 5 uur dichtgegaan. De volgende dag vertrekken we om in de Enseada da Abra voor anker te gaan. Dit is een ruime diepe baai aan de oostkant van Madeira met heerlijk helder water, waar we natuurlijk snel induiken. 's Nachts liggen we helemaal alleen. Naar het zuiden is de baai open en als de wind wat minder wordt komen we dwars op de deining te liggen waardoor we flink liggen te rollen. Overdag wanneer de noordenwind wat krachtiger is, is het goed uit te houden omdat de golven dan van achteren komen.
Donderdag worden we wakker met regen. Ons plan was om te internetten en boodschappen te doen, maar voorlopig blijven we maar aan boord, want we hebben geen zin om erg nat te worden. 's Avonds gaan we toch nog even de wal op, Machico is een leuke plaats. De Witte Raaf is op weg naar Funchal en komt vrijdag even op onze ankerplaats kijken, we besluiten gelijk met ze op te varen. Er volgt een heerlijk zeiltochtje met een prima ruime wind. Bij de laatste kaap voor Funchal valt de wind weg. Wij gaan de jachthaven in en krijgen een plaatsje aan de wal (verderop liggen ze 2 tot 3 rijen dik). Als het donker wordt blijken er een paar grote kakkerlakken rond te lopen op de pier. Marijke houdt niet van kakkerlakken... Funchal is een mooie stad, we blijven er een paar dagen.
Maandag 20 augustus: In de botanische tuin kunnen we permits halen om de Ilhas Desertas en de Ilhas Selvagens te bezoeken. We weten nog niet of we dat inderdaad gaan doen, het zijn verlaten rotsachtige eilanden. Om het halve A4tje in te vullen moet men wel de tijd nemen: eerst schrijft een hulpje de gegevens op een stukje papier, vervolgens typt een meerdere alles over en daarna zet een cheffin haar handtekening en komen er mooie stempels op. Alles bij elkaar duurde dit bijna een uur. We hadden daarna niet veel tijd meer over voor de fraaie tuinen en de tropische vogels die er zijn. Dinsdag 21 - donderdag 23 augustus: Eigenlijk willen we snel naar de Canarische eilanden, het weer gooit echter weer roet in het eten met harde wind en hoge golven. We gaan eerst nog even naar de westkant van Madeira en meren af in de Porto de Recreio da Calheta. Naast deze jachthaven is een strandje aangelegd met uit Marokko geimporteerd zand. Er was hier een drukte van jewelste en ook in het water kon je over de hoofden lopen. De jachthaven zelf was heel rustig, alleen komt er een flinke deining binnen waardoor alle boten, en ook de steigers zelf, enorm lagen te rukken aan de touwen. Na 2 nachtjes gaan we weer terug naar Funchal om te tanken en boodschappen te doen. Onderweg zien we een grote duikboot met een dolfijnachtige vin, volgens de kenners was dat een pilot whale. Vrijdag 24 - zondag 26 augustus: Eindelijk zijn we dan op weg naar de Canarische eilanden, het eerste eiland dat we willen aandoen is Isla Graciosa. Dit schijnt een mooi eilandje te zijn net ten noorden van Lanzarote. Aan de zuidoostzijde van Madeira liggen nog een paar woeste en verlaten eilanden: Ilhas Desertas. Als een paar enorme rotsblokken rijzen ze op uit het water, er is geen begroeiing te zien. De wind wordt erg veranderlijk en komt soms met een enorme vlaag naar beneden. Bij het grootste eiland is een kleine ankerplaats, we zien daar al een boot liggen en aangezien er niet veel ruimte is, besluiten we door te varen. De wind ver op zee is krachtig (25 kts) uit het noordoosten, de zee onstuimig. We zeilen echter heel mooi met gereefd grootzeil en uitgerolde genua. De boot wordt behoorlijk heen en weer geslingerd, als we iets willen eten moeten we niet alleen het bord goed vast houden, maar ook het eten erop! Slapen is moeilijk, Marijke lukt het helemaal niet door al het lawaai en de bewegingen van het schip.
Zondagmorgen om half twaalf liggen we voor anker in Playa Francesa, een mooi baaitje aan de zuidkant van Graciosa. We drinken een glaasje op de goede afloop en slapen tot laat in de middag op een nauwelijks meer bewegende boot. We hebben precies 48 uur gedaan over 280 zeemijlen.
Graciosa doet haar naam eer aan: glooiende vulkaanhellingen en rotsen worden afgewisseld door zandstrandjes. Naar het zuiden kijkend zien we Lanzarote hoog uit zee oprijzen. Rond 12 uur wordt de rust verstoord door 2 grote boten met toeristen die met veel gedoe worden uitgeladen op het strand, om 5 uur vertrekken ze weer en keert de rust terug. Gisteren hadden we hier weinig van gemerkt omdat we toen sliepen. We moeten officieel nog inklaren bij de autoriteiten en varen daarvoor naar de haven een stukje terug. Een vriendelijke bewaakster vertelt ons dat alles is gesloten tussen 15 augustus en 2 september. Na even in het mooie plaatsje te hebben rondgewandeld en de kerk (helemaal nautisch ingericht) te hebben bezichtigd, varen we weer terug naar ons fijne ankerplekje. Marijke maakt een heerlijke zalm met tagliatelli klaar en even later zien we de volle maan opkomen. We genieten enorm: hier doen we het voor! We houden even een paar dagen vakantie en lezen en zwemmen veel. Ondanks steeds toenemende wind liggen we vrij rustig. Donderdag gaan we anker op en varen naar het zuiden van Lanzarote. Zodra we uit de luwte van het eiland zijn is de zee vrij ruw en liggen we behoorlijk te slingeren. We hebben de krachtige wind recht achter ons en we missen de genua-boom die nog steeds kapot is. Bij de kaap aan het zuidwestpuntje van het eiland wordt de wind een tijdje hard (30 - 35 kts), na het ronden varen we flink gereefd met halve wind en dat is even heel mooi zeilen. Marina Rubicon ziet er goed uit, ruim en gezellig met veel restaurantjes en winkeltjes eromheen. Hier zien we Jeanine van de Xtraordinary weer.
Woensdag 5 september: De 125 Nm (= 230 km) worden vrij snel afgelegd, behalve een uitstekende NW wind, hebben we ook nog een beetje stroom mee. We zeilen het grootste gedeelte met genua en gereefd grootzeil. Het water licht, dus we trekken een spoor van duizenden diamantjes onder een prachtige sterrenhemel in de verder pikdonkere nacht totdat om een uur of 3 de halve maan ons komt vergezellen. Om 12:00 uur meren we af in de haven van Puerto Rico. De laatste paar uren moesten we op de motor omdat we in de lij van het eiland kwamen. De haven is heel anders dan Rubicon, veel meer lawaai en de omgeving erg toeristisch met grote hotels en de heuvels volgebouwd met appartementen. Bij Paradise Marine kunnen we echter allerlei dingen aan de boot laten doen. Ze hebben alles onder één dak en brengen ons zelfs naar het vliegveld want Marijke popelt natuurlijk om ons kleinkind te zien. Voorlopig blijft Lizzy hier dus een tijdje liggen... Zondag 7 oktober: De boot ligt nu alweer meer dan een maand hier in Puerto Rico. Wij zijn van 8 tot 23 september in Nederland geweest en hebben het daar even erg druk gehad, we hebben dan ook helaas niet iedereen kunnen ontmoeten die we wilden zien. Achteraf hadden we best langer kunnen blijven want bij terugkomst op de boot bleek er van onze zorgvuldig geplande werkzaamheden niets terecht te kunnen komen. Voor vertrek hadden we o.a. externe warmtewisselaars besteld voor de ijskast, hiervoor moet de boot even uit het water. Men was echter onverwacht begonnen met onderhoud van het haventerrein, zodat de kraan onbruikbaar is. In verband hiermee is degene die verantwoordelijk is voor het werk ook maar met vakantie gegaan. We maken er maar het beste van en hebben vrij goedkoop een autootje kunnen huren.
Het binnenland van Gran Canaria is erg mooi, heel woest en bergachtig met schitterende vergezichten o.a. op de Teide, de vulkaan op Tenerife (en hoogste berg van Spanje!). Het strand hier vlakbij is erg klein, zodat we af en toe naar het strand bij Maspalomas gaan waar je eindeloos kunt wandelen. Hier in de buurt hebben we, jammer genoeg, een paar heerlijke restaurantjes (o.a. Don Quijote) ontdekt, erg slecht voor de lijn en de portemonnee. Er zijn hele grote supermarkten op het eiland, we kunnen dus uitgebreid bunkeren. Er is bij de Alcampo (Auchan) bijvoorbeeld een hele grote afdeling met spullen voor € 1, ideaal om pakketjes met kleurpotloden en schriftjes e.d. te kopen voor Afrika, scholen in dorpjes langs de Gambia rivier schijnen daar gek op te zijn. Met het inslaan van voedsel wachten we maar tot de ijskast gemaakt is. Maandag 15 oktober: We wachten inmiddels bijna 6 weken op een klusje wat hooguit 2 dagen hoeft te duren. Eerst was ons beloofd dat de asfalteringswerkzaamheden op de werf tot 6 oktober zouden duren, vervolgens werd het 10 oktober. Sinds vandaag rijdt de kraan weer, maar wij kunnen niet eerder dan morgen uit het water! Zondag 21 oktober: Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover. Om 12 uur hingen we dan eindelijk in de kraan. Deze keer ging alles heel voorzichtig en professioneel. Er werd hard gewerkt en ook rond de waterlijn werd nog extra anti-fouling aangebracht, we zijn in de loop van de tijd aanzienlijk dieper komen te liggen... De waterkoeling van de ijskast wordt vervangen door een systeem met een element (condenser) onder water, we hopen nu verlost te zijn van de ellende met de verstopte waterpomp. Ook hebben we nu 2 aparte systemen voor de vriezer en de ijskast. Om 4 uur in de middag, net op tijd voordat de kraanmensen naar huis gingen, werden we weer te water gelaten. Woensdag en donderdag werd alles verder afgemonteerd en is de ijskast nog beter geïsoleerd. De verstaging is uitgebreid nagekeken, het reddingvlot en de zwemvesten zijn geïnspecteerd en van nieuwe patronen voorzien en verder zijn er nog wat kleine dingen gedaan. Aangezien Delta Lloyd, waar Lizzy verzekerd was, met allerlei extra beperkingen kwam (o.a. wat betreft het vaargebied), zijn we nu overgestapt op Unigarant met werelddekking. Vrijdag en zaterdag hebben we uitgebreid proviand ingeslagen, o.a. bij een vleesgroothandel, waar we de heerlijkste diepvriesspullen konden krijgen voor erg weinig geld. Zondag alles opgeruimd en eindelijk weer de zee op. Met weinig wind heel relaxed op de zeilen naar een dorp verderop (Mogan) waar we net buiten de haven hebben geankerd.
Via een mooie kronkelende weg rijden we daarna naar Masca, een oud (anti-?)piratennest vrij hoog in een woeste kloof in het noordwesten van Tenerife. Hier lunchen we met een mooi uitzicht over de woeste natuur. Vervolgens verder de bergen in, richting Teide. Helaas zijn we net te laat om met de kabelbaan het laatste stuk naar de top te kunnen doen. Overdag schijnen hier enorme rijen te staan en we dachten die te kunnen vermijden door later op de dag te gaan, jammer genoeg kun je na 4 uur niet meer naar boven. We hebben toen maar een mooie wandeling gemaakt rond een bizarre groep rotsen aan de voet van de top, een beetje inspannend door een steile klim aan het eind, maar wel erg leuk. Over een weg met prachtige uitzichten, zowel op de westelijke eilanden Gomera en La Palma als op Gran Canaria in het oosten, rijden we weer terug naar de stad. We hebben geluk gehad met het weer want de volgende dagen werd het steeds meer bewolkt. We moesten nog een herhalingsinenting hebben. Op advies van andere zeilers hebben we bij een apotheek serum gehaald. Inenten deden ze echter niet bij de eerste hulp of bij het rode kruis zodat we uiteindelijk terecht kwamen bij een klein winkeltje waar een charmante dame in inentingen en piercings deed. Ons gele boekje werd keurig afgestempeld...
We verheugen ons op een paar dagen hier op dit mooie eiland, de 2e november moeten we in ieder geval op La Palma zijn, want dan komen de kinderen daar vakantie vieren. Het plan is om ijs en weder dienende op 10 november te vetrekken naar Senegal. Zaterdag 27 - woensdag 31 oktober: Het is inderdaad lekker relaxen op Gomera. Iedereen is vriendelijk, we hebben WiFi internet, de haven is goed en er is een welvoorziene supermarkt. Vlakbij is er, aan de andere kant van een tunneltje, een prima strandje, waar we lekker in zee kunnen zwemmen. We zien kans om de korte broek van Marijke kwijt te raken (weggewaaid?) waarop ze in haar sexy bikini-slipje weer terug naar de boot moet lopen. Op maandag huren we een autootje om het binnenland te verkennnen. In het noorden en op het hoge middengedeelte van het eiland is het dichtbegroeid met o.a. veel palmen, bloemen en laurierbomen, hier is het ook vaak bewolkt. Het zuidelijke gedeelte doet wat kaler aan, maar is ook erg mooi door de woestheid en ongereptheid. Overal zijn wandelpaden en het midden is een nationaal park. We lunchen in Valle Gran Rey, aan de zuidwestkant van het eiland. Donderdag 1 - donderdag 8 november: Het heeft flink gewaaid de afgelopen week, maar het is nu iets minder. We gaan eerst via de zuidkant naar de andere kant van Gomera en ankeren bij Valle Gran Rey. 's Nachts gaat de wind parallel aan de kust waaien en liggen we te rollen op de deining. Vrijdag gaan we om 5 uur al weer op pad. Het wordt een heerlijke zeiltocht naar La Palma, het meest noordwestelijke eiland van de Canaries. Met een knik in de schoot gaan we erg hard totdat we het zuidelijkste punt voorbij zijn, het laatste stukje naar de haven van Tazacorte moet op de motor.
Zondag 11 - maandag 12 november: Na een ontzettend gezellige week met de kinderen zijn we zondagmiddag laat vertrokken naar El Hierro, het meest zuidwestelijke eiland van de Canaries en heel lang het einde van de bekende wereld. We waren eerst van plan om zaterdag al te vertrekken, maar in de nacht van zaterdag op zondag was er onverwacht veel wind zodat we ons vertrek hebben uitgesteld. Het werd een oncomfortabele tocht door het vele rollen op de golven die van alle kanten kwamen. Zuid van La Palma hadden we een stuk met behoorlijk harde wind. De nacht was pikdonker met af en toe zelfs een spatje regen. De zee lichtte wel. Door weinig zeil te voeren kwamen we maandagmorgen bij daglicht aan in de haven van La Restinga. Hier treffen we de Witte Raaf met wie we de komende tijd gaan optrekken. Morgen tegen de middag willen we, na nog even de dieseltank af te toppen, vertrekken naar Dakar.
De wind kwam steeds uit noordoostelijke richtingen, wat erg gunstig zou moeten zijn. Lizzy bleek op deze reis echter een echte draaikont, mede omdat de golven en de deining nogal door elkaar heen liepen. Als de wind wat minder in kracht was maakten de zeilen enorme klappen door het rollen van de boot, in de loop van de reis kregen we dit een klein beetje onder controle door de genua op een boom te zetten en de giek met lijnen en rubbers te fixeren. Ondanks het rollen konden we toch nog wel wat slapen door gebruik te maken van onze slingerkooien in de kajuit. Het wachtlopen ging gesmeerd, overdag brachten we toch nog lekker veel tijd met elkaar door. Marijke kreeg het voor elkaar om heerlijke maaltijden klaar te maken. Het opeten daarvan was door de heftige bewegingen van de boot een probleem en een klein glaasje wijn erbij was zo goed als onmogelijk. Desondanks hebben we ook van de reis genoten, het was alles bij elkaar prima weer en hoogtepunten waren natuurlijk de dolfijnen, die ons af en toe in grote getale kwamen opzoeken en een ware show weggaven. Ook 's nachts kwamen ze een keer langs, je hoort ze dan snuiven en je ziet ze door het oplichtende water schieten, fantastisch! Binnen konden we ze trouwens ook horen doordat ze met een soort fluittonen met elkaar communiceren. Onderweg hadden we vaak radiocontact met de Witte Raaf, wat erg gezellig was. De hele weg zijn we elkaar niet uit het oog verloren.
Als je op je toetertje blaast, komt een klein taxi-bootje je ophalen en word je afgezet op een krakkemikkige steiger. Je loopt dan naar de jachtclub met een bar en nog een paar primitieve huisjes met o.a. een wc/douche, een kantoortje, een wasplaats en natuurlijk een plek om te jeu-de-boulen, want Senegal is frans georiënteerd. De sfeer is lekker relaxed, lazy Lizzy voelt zich thuis. De blanke mensen die hier zijn, zijn allemaal een beetje blijven hangen nadat ze met hun bootje zijn aangekomen. Het ziet er niet naar uit dat ze snel weg zijn, ze vinden het allemaal wel best zo. Wel een beetje alternatief volk, maar erg aardig. Woensdag 21 - vrijdag 23 november: Dakar is een echt afrikaanse stad niet zo ver van de Sahara, met de heersende noordoostenwind betekent dat heel veel stof, zeg maar een laagje vuil overal. De boot wordt ook erg vies en er valt geen regen, zodat we met ons kostbare zoete water, gekoppeld aan de dekwaspomp, maar even snel het ergste zout en vuil van de boot spoelen. Even verderop langs een stoffige onverharde weg is een heerlijk frans restaurantje, waar we 2 keer heerlijk eten. Om in te klaren gaan we met een oude, overal gedeukte, taxi, die nauwelijks rijdt en met alles kapot wat je kan bedenken (ramen, remmen, deuren etc.) naar de stad, een half uur rijden als het niet druk is (wat het altijd is). Het inklaren zelf gaat heel soepel, het kost wel wat tijd, maar we worden heel vriendelijk te woord gestaan, zowel bij de immigratie voor een stempel in het paspoort, als bij de douane, een eind verderop in de stad (bij pier 10, de grote vissershaven). We moeten de diesel weer aanvullen. We hebben 2 jerrycans van elk 20 liter, daarmee gaan we een paar keer met een taxi naar een benzinestation op en neer. Er zijn genoeg jongens hier die graag wat willen verdienen met sjouwen, dus dat hoeven we eigenlijk niet te doen. Ook het Camping gaz wordt zo door iemand verzorgd. We moeten tenslotte alles blijven vol houden tot we echt naar de overkant van de oceaan gaan.
Zaterdag 24 - vrijdag 30 november: Iets te snel naar onze zin vertrekken we alweer. Het eerste deel van de route naar Gambia gaat over zee. Ongeveer halverwege gaan we de rivier de Saloum op om binnendoor via de Diomboss, de Bandiala en andere riviertjes en kreken naar Banjul, de hoofdstad van Gambia, te gaan. Het is een erg mooie tocht langs mangrovebossen, waarbij we, met opkomend tij, onze weg moeten zoeken door de ondieptes. 's Middags gaan we vroeg voor anker en genieten dan van de geluiden van de vogels, de vissen en later van de stilte. We hebben ons nooit onveilig gevoeld, misschien ook wel omdat we 's avonds als een blok in slaap vielen en een goed ijzeren hek hebben voor de ingang van de kajuit. De hele reis doen we samen met Jan en Joanneke van de Witte Raaf, zodat we elkaar kunnen assisteren indien nodig.
Tot nu toe hebben we erg weinig last van muggen gehad, we smeren ons wel goed in en nemen trouw malaria tabletten. Op een keer dat we niet ver van een klein dorpje geankerd liggen komt er tegen het eind van de middag een boomkano langs met een handvol kinderen en één wat oudere man. Ze krijgen kennelijk les in vissen, ze varen dicht langs de mangrove struiken en af en toe wordt er een net uitgegooid. Tegen zonsondergang komen ze weer terug en hebben erg veel plezier, hun gepraat en gelach horen we nog een hele tijd. Op onze laatste ankerplaats in Senegal springen er onverwacht 2 douane-beambten aan boord en vragen naar de papieren, deze worden in orde bevonden, ondanks dat we dagen eerder in Dakar al uitgeklaard waren (een stempel van vertrek in ons paspoort) en nog steeds in Senegal waren. Donderdagmorgen komen we aan in Banjul. We moeten eerst ankeren in de haven bij de stad om de formaliteiten af te handelen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, maar na 5 uur beleefd blijven en heen en weer gestuurd worden, waarbij o.a. een vervelende douanebeambte aan boord om geld komt bedelen, zijn we ingeklaard en kunnen we verder naar Oyster Creek, een goede ankerplaats ten westen van de stad.
Zaterdagavond is er een barbecue. Het is allemaal erg primitief in het donker bij onze stamkroeg, een barretje, vlakbij de steiger, maar prima verzorgd met garnalen, kip, verse vis en lekkere salades. We zijn maar met een klein groepje, een paar Gambianen, Simon uit Wales met Helen, zijn Canadese vriendin en Marijke en ik, erg gezellig.
Maandag 3 - woensdag 5 december: We blijven een dag over op deze rustige plek. Jerom, uit een klein dorpje vlakbij, komt met zijn boomkano vragen of er nog iets nodig is. We vragen of hij een kratje bier kan regelen, dit wordt 's middags keurig bezorgd. Het bier in Gambia, Julbrew genaamd, is prima te drinken. Marijke gaat met Jan en Joanneke in het dorp Lamin een schooltje bezoeken en komt heel enthousiast terug. Dinsdag varen we terug naar Oyster Creek, onze weg zoekend door de af en toe erg ondiepe kreekjes. Dat pech meestal niet alleen komt blijkt weer eens: onderweg hoorden we iets van ping en de motor maakte een vreemd geluid. Het blijkt dat de bout, die de schroefas met de motor verbindt, weer eens is gebroken, erg vervelend. Woensdag komt Lamin met de motor van de ankerlier, waarvan de bedrading keurig opnieuw is gewonden. Alles wordt goed ingevet en gemonteerd, de ankerlier werkt weer prima! Ik vraag hem ook om nieuwe bouten voor de schroefas, hij denkt dat hij daar wel aan kan komen. Donderdag 6 december: Vandaag hebben we afgsproken met de Witte Raaf om de rivier op te gaan àls de schroefas tenminste op tijd gerepareerd kan worden. Na lang wachten komt Lamin 's middags met 4 bouten, hij heeft deze bij de veerboot in Banjul gevonden. Met wat moeite kan ik deze monteren (de schroefdraad is een fractie te groot) en om 3 uur gaan we anker op voor ons avontuur naar de binnenlanden van Afrika... We weten steeds beter de weg in de kreken die naar de Gambia rivier leiden. De Witte Raaf is wat eerder vertrokken vanuit de ankerplaats bij Lamin Lodge, zij liggen ongeveer een uur voor, via de radio kunnen we kontakt houden. De rivier is in het begin erg breed, we hebben het tij en de wind mee. Onderweg passeren we James Island, waar de resten van een fort zijn te zien. We komen dolfijnen tegen, deze zijn donkerder van kleur en iets groter dan we gewend zijn. Een paar blijven een tijdje bij ons spelen in de boeggolf. Eén heeft een duidelijk merkteken op zijn rug, een soort drietand (Neptunis?), later blijkt dat dezelfde dolfijn ook een tijdje met de Witte Raaf heeft opgezwommen. Het is al donker als we aankomen bij Sami Creek, aan de noordkant van de rivier, net voorbij Sika Point. We worden binnengeloodst door Jan en Joanneke, die in hun bijboot de weg wijzen tussen de visnetten bij de ingang. Het is een heerlijk rustige ankerplek, goed beschut tegen de noordoosten wind, die in de nacht opsteekt. Vrijdag 7 - zaterdag 8: De bout van de schroefas blijkt weer gebroken, gelukkig hebben we er nog een paar over. We blijven nog een dag in Sami Creek. Zaterdag gaan we weer verder met het tij mee naar Mandori Creek. Het kost wat moeite om de ondiepe ingang te vinden, maar het lukt. We zijn nu helemaal alleen, zelfs de vissers komen hier niet. Na een paar bochten denken we een krokodil te zien wegschuiven, hij laat zich later helaas niet meer zien. Volgens de verhalen zijn er wel zoutwaterkrokodillen in Gambia, maar niet zoveel als in het zuidelijker gelegen Guinee-Bissau. Omdat we een paar bochten verder liggen dan de Witte Raaf zijn we helemaal alleen met de prachtige natuur, fantastisch!
We komen niet zo ver meer en gaan voor anker noord van Pappa Island. Het water wordt zoeter en ook de begroeiing langs het water verandert daardoor. Er komen vooral opvallend meer palmsoorten voor. Verder van de rivier af zijn er steeds minder planten en bomen. Gambia is een Sahel-land, in de droge tijd valt er echt geen druppel regen en wordt alles stoffig. In de loop der tijd is er veel hout gekapt en verbrand om te leven. Een heel markante boom die je overal ziet is de Baobab (apenbroodboom). Het is net of hij ondersteboven groeit, vaak is de stam heel omvangrijk. Bij de nederzettingen neemt hij een belangrijke plaats in en is soms heilig. 's Avonds horen we in de verte het lage geluid van nijlpaarden, imposant.
Nu we verder van de kust af zijn wordt het warmer overdag, het rivierwater is nu echt zoet en we gaan heerlijk onder de douche met de dekwaspomp. Vlak voor we bij Bird Island voor anker gaan zien we nijlpaarden en als we liggen zien we in de schemering een kleine krokodil zwemmen, alleen z'n neuspuntje boven water. Woensdag 12 december: Verder stroomopwaarts varend komen we langs een wrak zoals er meer liggen, de masten boven water stekend zijn ze gelijk een baken. Hier ligt de Lady Denham, gezonken in 1948, zij was één van de eerste stoomboten die met passagiers de Gambia rivier opvoeren.
Wassu is bekend om zijn grote, in cirkels geplaatste, stenen. Waarschijnlijk graven tussen de 1000 en 2000 jaar oud. Op de terugweg wordt koffie gedronken bij Barbara, een met een Gambiaan getrouwde Nederlandse die een hotel heeft aan de rivier. Zij weet veel over het land en de mensen te vertellen. Na dit uitstapje varen we nog een stukje verder de rivier op en komen nu in het Baboon Island National Park. Er zijn 2 grote eilanden waar diverse soorten apen leven (zoals trouwens overal in Gambia). Het bijzondere hier is dat chimpansees weer in de natuur worden teruggezet. Verder zijn er veel nijlpaarden en krokodillen, vooral ten noorden van de eilanden, waar we niet mogen komen. We gaan hier voor anker om te overnachten. De natuur is overweldigend met o.a. allerlei soorten palmen langs de kant. Er zijn duizenden verschillende soorten vogels, alleen al tientallen verschillende soorten reigers, pelikanen en veel roofvogels, afgezien van het kleine grut zoals Kingfishers, ijsvogels, verder verschillende soorten duiven, uilen etc. etc. Het is een kakofonie van geluiden, waarbij ook het geblaf en gekrijs van de apen en het bassen van de nijlpaarden.
Het is evengoed een prachtig plekje om te ankeren. Aan het eind van de middag komen er een paar apenfamilies dichtbij in de bomen zitten. Over en weer zitten we elkaar aandachtig te bestuderen. Zij eten boom- blaadjes en vruchten, wij overheerlijk uit de vriezer met een glaasje wijn erbij. 's Nachts horen we af en toe een hoop lawaai als ze even ruzie maken over een vlo ofzo. Vrijdag 14 december: Georgetown, of JanjangBureh zoals het tegenwoordig heet, is het keerpunt van onze reis, vanwege lage hoogspanningsdraden over de rivier kunnen wij niet verder. Onderweg ernaar toe worden we steeds meer geplaagd door de Tseetsee-vlieg, we kunnen niet voorkomen dat we af en toe geprikt worden en we hopen maar dat we vrij blijven van de slaapziekte die door deze vliegen worden overgebracht, volgens de encyclopedie is de West-Afrikaanse soort in ieder geval minder snel dodelijk dan de Oost-Afrikaanse. Incubatietijd kan variëren van 2 weken tot 10 jaar... We ankeren bij de Bird Safari Lodge even buiten de stad. Een lekker rustig en veilig plekje waar we mooi de boten kunnen achterlaten als we naar de stad gaan. We worden gastvrij onthaald door Sam, erg aardig en behulpzaam. We kunnen hier ook goed eten, we lunchen hier van ongeveer 2 tot 5 terwijl Sam uitgebreid van alles over zijn land, de gewoontes en allerlei andere dingen verteld verteld. Wij zijn vandaag de enige gasten in de lodge, zodat hij alle tijd voor ons heeft.
Zaterdag 15 december: Uiteindelijk werden we na het middaguur opgehaald, de benzine van het bootje was op en moest eerst op de fiets uit de stad gehaald worden. Georgetown is één van de grotere plaatsen in het binnenland van Gambia. In de beste bar van de stad was het bier op, in de grootste winkel was nog één blikje cola naast eieren uit Holland en op de markt was weinig anders te krijgen dan uien uit Krabbendijke en in Nederland geprinte stoffen. Bij de landingsplaats van de veerboot kunnen we toch nog wat bananen krijgen. Toch best wel een leuk uitje door veel uitleg van Sam. Na terugkomst weer gegeten in de lodge en daarna nog een uurtje de rivier afgedreven met het tij mee. Voor anker bij het noordwest puntje van MacCarthy Island (JanjangBureh Island). Zondag 16 december: Tot nu toe hebben we niet veel kunnen zeilen, omdat de wind te weinig en meestal ook tegen was. Nu, op de terugweg lukt het beter, zelfs met stroom tegen komen we langzaam vooruit, lekker relaxed door deze schitterende dierentuin. Zodra we weer in het National Park zijn, zien we weer nijlpaarden langs de kant. We ankeren wat verderop, zuid van Baboon Island om ze niet te verstoren. Een apenfamilie zit al klaar om ons te amuseren... De hele nacht horen we van alle kanten de nijlpaarden en ook de apen doen af en toe weer een flinke duit in het zakje. Maandag 17 december: Het is hier zo mooi dat we nog wel een nachtje willen blijven. We gaan iets verderop voor anker in de buurt van het eilandje waar we op de heenweg de hippo-familie gezien hebben. We liggen uitgebreid te genieten en zien aan het eind van de middag een mooie krokodil klaar liggen om een reigertje te verschalken die op een uitloper van het eilandje steeds dichter in zijn buurt komt. Vanuit de verte komt met grote snelheid een lawaaiig bootje aanvaren met 2 rangers die vragen wat we aan het doen zijn. Het blijkt dat volgens nieuwe regels, die ons niet bekend zijn, het verboden is om in het National Park voor anker te gaan. We worden vriendelijk doch dringend verzocht om zo snel mogelijk op te krassen. Ze racen vervolgens naar de Witte Raaf die net aan kwam dobberen. Al pratend komt deze net achter een ondiepte terecht en wanneer ze naar ons toe wil komen om samen verder te varen het park uit, komt ze muurvast te zitten. Het water zakt snel en Jan en Joanneke moeten wachten op verandering van het tij. Later horen we dat ze een paar benauwde uurtjes hadden met vlakbij grote boze nijlpaarden in het donker. Dinsdag 18 - zondag 23 december: Op de terugweg kunnen we vaker stukken zeilen, dit scheelt weer in de brandstof. In Gambia kunnen we nergens aan de pomp tanken en moeten we met jerrycans in een taxi langs de tankstations langs de weg totdat er één diesel heeft. Langzaam verandert de dierentuin weer in een enorme volière. De eerst nog uitbundige tropische bomen en planten langs de oevers gaan, naarmate het water weer zout wordt, over in mangrovebossen. We liggen weer een dag over in Mandori Creek, waarbij Joanneke en ik in de namiddag met de dinghy de kreek een eind verkennen. Om elke bocht weer andere reigers, vreemde soorten aalscholvers en andere vogels, maar helaas géén krokodil!
Zondagmiddag komen we weer terug bij Lamin Lodge. We willen hier eerste kerstdag vieren met een etentje in deze romantische lodge. Hiervandaan kunnen met een taxi ook weer de boodschappen worden aangevuld, want de vriezer raakt steeds leger. NB We zijn erg blij dat we op Gran Canaria de ijskast hebben aangepast en zo goed diepvriesspullen hebben kunnen kopen. Maandag 24 - maandag 31 december: De meisjes gaan inkopen doen en komen beladen terug, eindelijk weer volop vers fruit. Dit wordt gelijk gewassen vanwege eventueel ongedierte. We hebben tijdens onze reis gelukkig niet zo erg veel last gehad van insecten of ander gespuis. Weliswaar hebben we 's nachts wel eens een kakkerlak gezien en hebben we een keertje wat vlooien gehad (van de ezelkar?), maar tot nu toe is het geen plaag geworden. We stofzuigen veel en spuiten af en toe met verdelgingsmiddel in de hoeken en gaten. Tegen kakkerlakken gebruiken we een soort lokdoosjes met een dodende pasta erin (NB het duurde even voor we doorhadden dat je deze moet inprikken voor gebruik!). We hebben overal horren en 's avonds doen we electrische verdampertjes aan. Aan het eind van de middag, net voor zonsondergang smeren we onszelf goed in tegen de muggen (malaria!). Vervelend zijn soms de zogenaamde nosees, hele kleine (vlieg-)beestjes die je amper ziet, maar wel steken.
Verder is er hard gewerkt om deze website weer up to date te krijgen, ik hoop deze zo spoedig mogelijk ergens in een internetcafé te kunnen publiceren. Het kerstdiner is heel speciaal. We zitten in de toren van de lodge met een schitterend uitzicht. We zijn vroeg begonnen zodat we eten bij zonsondergang en wat later bij de nog volle maan. Omar, de chef van het restaurant, doet z'n uiterste best om er iets moois van te maken. Eerst de wereldberoemde gestoomde oesters (vers van de mangrovewortels geschraapt) in lime-saus, daarna kleine garnalen in knoflook met knoflookbrood en als hoofdgerecht kip. Later op de avond komt Peter Losens nog even bij ons zitten. Hij is jaren geleden met zijn zeilboot uit Duitsland vertrokken en is hier blijven hangen. Hij heeft de lodge zelf gebouwd. Tweede kerstdag schuiven we al vroeg (vanwege het tij) richting Oyster Creek. De ingang van deze kreek is altijd moeilijk te vinden met een vrij ondiepe drempel en aan beide zijden ondieptes, maar halverwege de vloed gaat het prima. 's Avonds worden we getrakteerd op heerlijke kaasfondue aan boord van de Witte Raaf, heel gezellig met kerstverlichting in de kuip. Onze plannen zijn om hier nog een paar dagen voor anker te blijven, zodat Lamin, de technische man hier, misschien de problemen met de schroefas kan oplossen. Daarna, ijs en weder dienende, willen we richting Kaapverdische eilanden zeilen.
Zaterdag varen we een heel stuk de kreek in tot deze te ondiep wordt en gaan dan op een heerlijk rustig plekje voor anker. Met laag water zie je hier en daar een holle boomstam uit de mangrovebossen steken. Deze zijn van de zogenaamde oestervrouwtjes die met laag water de schelpen van de wortels van de mangrove schrapen. De oesters worden opgegeten en van de schelp wordt, na verbranding, verf gemaakt! Als de vrouwen met hoog water verdwijnen gaan wij lekker in ons blootje zwemmen. Bij terugkomst blijkt de spie, die erg vast gebeukt was, toch weer speling te hebben... Er is intussen nog een Nederlandse boot bij gekomen, de Tinto van Tom en Thea. Het is een helemaal zelf gebouwde catamaran van hout, alles zit aan elkaar vast met touwen tot zelfs het roer toe, het ziet er prachtig uit. Als Tom van de problemen met de schroefas hoort komt hij ook nog even kijken en oppert dat de motor waarschijnlijk beter moet worden uitgelijnd. We laten onze plannen varen om naar Brazilië en Suriname te gaan omdat we dan veel van de motor gebruik moeten maken. We willen nu eerst richting Trinidad omdat daar goede reparatiemogelijkheden schijnen te zijn. Joanneke en Marijke gaan met Thomas, als chauffeur en gids, naar de groentenmarkt in Serekunda, deze is heel uitgebreid en er is dan ook volop van alles te koop. Zelfs poppetje blauw, in piepkleine plastic zakjes, wordt gekocht. De toepassing ervan is nog onbekend, maar het idee van een stralend witte was is erg aantrekkelijk. Tijdens deze dagen van bezinning bekijken we op de Witte Raaf heel toepasselijk met zijn allen de film van nobelprijswinnaar Al Gore. We zijn onder de indruk van de getallen over o.a. de enorme toename van de wereldbevolking en de snelle afbraak van het poolijs. Oudejaarsavond vieren we bij ons op de Lizzy, die voor deze gelegenheid weer met de al opgeruimde kerstlichtjes werd versierd. Joanneke had samen met Jan oliebollen gebakken, de champagne vloeide rijkelijk en er waren nog wat lekkere snackjes. Oud en Nieuw in Afrika, Oyster Creek, heel apart, alleen de bemanning van drie Nederlandse boten, om 12 uur in de verte een enkele vuurpijl...
|