Zeer ruwe Planning: Atlantische Oceaan oversteken en dan zwerven door Carieb ...


(Terug naar eind 2007)

Dinsdag 1 - maandag 7 januari: Het wordt tijd om verder te gaan...
Joanneke en Marijke gaan nog even het afval naar de kant brengen en afscheid nemen van Rosemary en haar dochtertjes Yama en Binta, die elke dag rondliepen bij de bar. Yama was dol op kaartspelletjes en Binta wilde graag geknuffeld worden, heel aandoenlijk. Van de laatste dalassies nog even een lapje stof gekocht bij Rosemary, die het zichtbaar moeilijk had dat haar buitenlandse vriendinnen vertrokken, we waren de laatste weken eigenlijk haar enige vrouwelijke aanspraak.

's Middags met de vloed verlaten we Oyster Creek voor het laatst. We gaan voor anker een eindje buiten de ondiepe kreek zodat we de volgende dag met de eb de Gambia rivier kunnen afvaren naar zee.
Net voordat we gaan ankeren raken we iets onder water, de diepte was op dat moment ongeveer 6 meter, zodat het iets van een wrak geweest moet zijn, welke niet aangegeven was op de kaart. Onmiddellijk nadat het anker ligt ga ik onder water kijken. Er zit een niet al te diepe kras op de voorkant van de kiel.

Woensdag bij het eerste licht varen we naar zee. Na enkele maanden samen opgetrokken te hebben, nemen we afscheid van de Witte Raaf. Zij gaan nu naar het zuiden, richting Brazilië, waar ze zullen aansluiten bij de boten van de Isles du Soleil om gezamenlijk de Amazone op te varen. Ook de Tinto gaat naar Brazilië. Met hen zullen we voorlopig geen contact hebben over de kortegolfradio zoals met de Witte Raaf, ze kunnen wel ontvangen, maar niet zenden. Wij zetten koers naar het noorden. Aangezien er nog hoge golven verwacht worden bij de Kaapverdische eilanden vanwege een zeer zware storm veel noordelijker op de oceaan, gaan we eerst maar weer terug naar Dakar. We zijn nog niet ver wanneer 2 kleine gele vogeltjes achterop mee komen liften, ze denken natuurlijk dat we naar de Kanaries gaan... Na een vermoeiend tochtje schuin tegen de (vrij krachtige) wind gaan we om 2 uur 's nachts voorzichtig voor anker bij Hann, vrij ver uit de kant. Later als het licht is schuiven we langs de geparkeerde boten dichter richting clubhuis, we hebben daar een betere ontvangst van hun WiFi-signaal, zodat we op de boot kunnen internetten, ook waait het nog steeds behoorlijk en we worden dan niet zo nat in de watertaxi.

Na een uitgebreid ontbijt gaan we inklaren in de stad. Als we de vriendelijke dienstdoende politiebeambte vertellen dat we maandag willen vertrekken, zegt hij met een brede lach dat we dan niet vandaag maar morgen aangekomen zijn, zodat we ook gelijk weer uit kunnen klaren, dat scheelt weer een rit met de taxi. Ook de douane moeten we maar vergeten want die controleert volgens hem toch niet in het weekend... Na wat gemanipuleer met de datums van de diverse stempels zijn we weer vrij snel klaar, wat een verschil met Gambia!
Dichtbij de ankerplaats gaan we heerlijk eten bij La Corvette (die fransen kunnen wel lekker koken!).
We vullen de voorraden weer bij met dingen die we in Gambia niet konden krijgen.
Er staat een echte Harmattan waardoor onze toch al niet zo schone Lizzy onder een dikke laag stof en fijn zand komt te zitten. Net als fijne sneeuw plakt het stof in een laagje aan de windzijde van alle stagen en lijnen.

Dinsdag 8 - zaterdag 12: Het blijft lekker doorwaaien, zelfs op de ankerplaats staan witte kopjes op de golven. We wachten het nog een dagje af, maar op dinsdag houden we het toch maar voor gezien en we vertrekken naar de Kaapverdische eilanden.
We zijn nog niet zo ver op de oceaan wanneer we worden begroet door een grote school dolfijnen, die uitbundig heel hoge sprongen maken. We staan ademloos te kijken.

Het wordt een oncomfortabele, maar snelle tocht met halve wind, kracht 5-6, door erg rommelige golven, we worden alle kanten op geslingerd. We varen met de genua en gereefd grootzeil en gaan af en toe met ruim 8 knopen over de grond, terwijl we de stroom tegen zouden moeten hebben. Vooral het laatste stuk gaat het erg hard als de golven een stuk minder worden omdat we in de luwte van het eiland Sal varen en de wind langs de paar heuvels op het eiland nog wat toeneemt.

Onderweg vangen we een kleine tonijn, vanwege de harde wind en de onberekenbare golven is bakken niet te doen en moet hij wachten tot we in de haven zijn. We hebben weer genoeg te eten en verder wordt er dus niet meer gevist...

In de loop van donderdagmorgen ankeren we in Porto da Palmeira. Bij aankomst is er even verwarring als de bemanning van een geparkeerd toeristenbootje naar een boeitje wijst naast hun boot, we denken eerst dat we daar moeten liggen, een andere boot maakt ons echter duidelijk dat daar juist een wrak ligt...

Als we klaar zijn met ankeren worden we door de Radio Wereldomroep gebeld. Marijke heeft de oplossing van het cryptogram van het programma Klare Taal ingestuurd en heeft de beukenhouten pennenset gewonnen. Het telefoongesprek werd vrijdagavond uitgezonden, best wel leuk om dat terug te horen.

Onze eerste zelf gevangen tonijn wordt 's middags heerlijk opgepeuzeld met een glaasje witte wijn.

Sal is kaal en er is niet veel te doen. Marijke heeft last van haar knie waardoor er van een lange wandeling ook niets komt.
We willen wachten tot de golven wat minder worden, maar de wind blijft hetzelfde. Het plan was eerst om via Boa Vista, een ander eiland te gaan, je zou daar mooi kunnen ankeren bij een lang strand. Het weer nodigt echter niet uit om te zwemmen en we besluiten om rechtstreeks naar Mindelo op Sao Vicente te gaan, ongeveer 120 zeemijlen.

Zondag 13 - woensdag 16 januari: We vertrekken zondag laat in de middag omdat we bij daglicht aan willen komen.
Deze keer komt de wind iets ruimer in en de golven lijken wat meer uit één richting te komen. We worden evengoed erg door elkaar gehutseld en het is een hoop lawaai in de boot.

Marijke vangt de volgende ochtend tijdens haar wacht een goudmakreel (dorade), lekker voor het avondeten.

Het laatste gedeelte gaat een stukje tussen de eilanden Sao Vicente en Santo Antao door en de wind wordt hier door het Venturi-effect tussen de bergen behoorlijk versterkt, windkracht 5-6 wordt dan 8. Met de genua voor een groot deel weggerold en een klein stukje grootzeil strak gezet tegen het rollen stuiven we voor de wind de baai van Mndelo in. Als we de bocht bij de ingang om zijn wordt het water ineens vlak, er zijn nog wel valwinden die van de heuvels naar beneden komen, dit blijkt ook nog het geval te zijn op de ankerplaats vlak naast een nieuwe jachthaven. Onder deze condities vinden we ankeren veel makkelijker dan aanmeren dus is de keuze snel gemaakt, dit scheelt natuurlijk ook financieel gezien!

Na een verkwikkend middagslaapje gaat Marijke inklaren en Rudi de stad verkennen. De bijboot kan tegen betaling van 1 euro keurig bewaakt worden achter gelaten in de Marina.

's Avonds eten we heerlijk de verse dorade op brood.

Mindelo doet ons denken aan Brazilië, een leuke, beetje rommelige stad, alle kleuren mensen en een vriendelijk melodieus klinkend portugees.
Het is wel koud vinden wij, net 20 graden, door de wind voelt het nog veel frisser aan, af en toe regent het.

Vrijdag 18 januari: Op de weerkaarten zien we volgende week een stormdepressie ontstaan ten westen van de Canarische eilanden, hierdoor wordt de wind op de Kaapverden minder, maar er zal wel een flinke deining ontstaan uit het noorden. We besluiten om van de nood een deugd te maken: eerst een paar daagjes met vakantie en daarna gaat Marijke kort naar Nederland voor haar vitamine J. Als zij terugkomt is het intussen Carnaval en dat schijnt hier in Mindelo erg leuk te zijn, dus dat kunnen we ook nog even meepakken.

We verkassen naar de marina, omdat we daar de boot alleen kunnen laten. Het is ook wel lekker om even electriciteit van de wal te hebben: goed voor de accu's om helemaal af te toppen, tevens hebben we nu ook warm water en kunnen we electrisch koken.

Zaterdag 19 - dinsdag 22 januari: In Senegal hebben wij via via een bed-and-breakfast-adres gekregen op het eiland Santo Antão. De haven op dit eiland is minder geschikt om met onze boot naar toe te gaan, we gaan 's middags met de ferry naar Porto Novo, vervolgens met de Aluguer via een spectaculaire weg over de bergen midden op het eiland naar de noordkust en daarna een dal in naar Martine en Norbert.
NB Een Aluguer is een minibusje of pick-up, die tegen betaling mensen langs een bepaalde route oppikt en weer afzet, dit is het meest gebruikte vervoer hier. Je moet niet gek kijken als er ook kippen en of geiten mee gaan.
Het is een heel mooi huis met een apart gastengedeelte en een mooie tuin, de liefhebberij van Norbert. We zijn daar halfpension, Martine kookt erg lekker en de maaltijd wordt gezamenlijk gebruikt, we zijn de enige gasten. De voertaal is frans, erg vermoeiend, maar het lukt na een tijdje steeds beter.
Zondag worden we in Ponta do Sol, aan de noordkust, afgezet en daarvandaan maken we een mooie wandeling langs de kust naar Fontainhas en weer terug. Tijdens de heerlijke lunch met kreeft (is hier heel goedkoop) zien we in de verte een walvis. Later gaan we nog wat sightseeën over het eiland, dat in sommige dalen erg groen is.

Maandagmiddag zijn we weer terug op de boot.

Woensdag 23 januari - zaterdag 2 februari: Marijke gaat tot zondag 3 februari naar Nederland. Ze moet eerst 's morgensvroeg met een vliegtuigje naar Sal omdat de avondvlucht al volgeboekt was, pas 's avonds kan ze dan naar Schiphol vliegen. Ze maakt er het beste van door overdag in een hotel bij het strand te blijven. Ik (Rudi) heb het erg druk met herinstalleren en inrichten van de computer. Er is een internetcafé niet ver weg met een Wifi verbinding, zodat ik alle benodigde drivers en software makkelijk kan binnenhalen en intussen een goedkope maaltijd kan nuttigen. Op vrijdag (2 dagen voordat mijn rijbewijs verloopt!) huur ik een autootje om het eiland te verkennen. Er zijn maar 3 hoofdwegen op São Vicente en je moet steeds weer terug naar Mindelo om op een andere weg te komen. Monte Verde is een steile berg met een mooi uitzicht naar alle kanten over het eiland. 's Middags een leuke wandeling gemaakt naar de vuurtoren op het meest westelijke puntje van het eiland via een vrij steil paadje hoog langs de zee. Er is nog één Nederlandse boot hier, de Fulmaris met Maartje, Jerry en Jerre, waar ik af en toe word uitgenodigd, o.a. om een heel lekker visje te eten.

Na een nacht met onweer en regen is het beter weer geworden, er is iets minder wind en met een temperatuur van maximaal 25° graden is het prima uit te houden, 's avonds moet er wel een trui aan.
Er is veel Sahara-stof in de lucht waardoor het zicht beperkt is. De boot kan ik hier heel goedkoop laten wassen en dat was erg hard nodig! Zondag 3 - zaterdag 9 februari: Na een vermoeiende reis met wat vertraging komt Marijke weer thuis op de boot. De bagage is in Sal achtergebleven, deze komt 's avonds met een latere vlucht en dus moeten we weer op en neer naar het vliegveld.

Intussen wordt hier druk carnaval gevierd met vooral veel lawaai tot aan de volgende morgen en steeds allerlei optochtjes met dansende en mooi uitdedoste mensen. Maandag en dinsdag doen ook de praalwagens mee. Volgens de ingewijden is het dit jaar allemaal wat minder in verband met de komende verkiezingen...

Wij bereiden intussen onze aftocht voor met nog wat klussen hier en daar.
Het assortiment van de winkels is hier aanzienlijk minder dan op de Canarische eilanden, maar basisbehoeften zoals bier en fruit kunnen we ruim inslaan.

Maartje, Jerry en Jerre komen nog een keertje eten, zij vertrekken donderdag en we spreken af om 2 keer per dag via de kortegolfradio contact te houden.

Vrijdag gaat Marijke uitklaren, zodat we vrij zijn om zaterdag of zondag te vertrekken.

Zaterdag verlaten we de marina, we willen nog even de dieseltank volgooien en dat kan verderop in de baai in de nieuwe vissershaven. Daarna gaan we nog een nachtje voor anker.

Zondag 10 februari: We doen rustig aan. Eerst een heerlijk uitgebreid ontbijt, daarna de sleutel van de marina, die ik vergeten was, inleveren en het laatste lokale geld uitgeven.
Nu we voor anker liggen buiten de marina kunnen we ook nog even lekker zwemmen, gelijk wordt het log weer schoongemaakt, zodat de bootsnelheid weer zichtbaar is.

Om 2 uur in de middag gaan we anker op voor onze eerste Atlantische oversteek.
De wind tussen de eilanden valt mee. Aan de zuidwestkant van Santo Antão moet een mooie ankerplek zijn, we varen er langs en zien de brekers langs het zwarte zand rollen, we gaan dus maar niet voor anker en zetten koers naar het westen...

Maandag 11 februari: Zoals vanouds rolt de boot weer als een gek. De wind is niet zoveel, ongeveer kracht 3 à 4, maar de golven komen zowel uit het noorden als het noordoosten en zorgen voor een chaotische zee, gelukkig zijn de golven niet erg hoog, zodat we het droog houden in de kuip.
We slapen redelijk. Bewegen en eten is moeizaam door het rollen.
Om 12 uur utc is onze positie: N 16º33´ / W 27º04´.

Dinsdag 12 - vrijdag 15 februari: We zijn niet erg actief, we lezen en sudoku-en veel. Marijke weet ondanks het wilde gedrag van Lizzy toch steeds weer een heerlijke maaltijd klaar te maken. Ze is daarbij al een keer lelijk gevallen, gelukkig alleen maar een grote blauwe plek. Overdag is het half bewolkt en met de zon erbij is het heerlijk, 's middags gaat de zon achter het zeil en koelt het flink af naar ongeveer 22º, in de wind zitten we dan met iets warms aan. Elke dag liggen er heel wat vliegende vissen op het dek, een enkele keer komt er zelfs één in de kuip, bij voorkeur in Marijkes schoot natuurlijk. Ze schijnen eetbaar te zijn, het zijn net grote sardines, wij hebben er echter niet zo'n trek in. We wilden liever iets groters, maar op de eerste dag is onze vislijn al meegenomen. De nachten zijn mooi, prachtige sterrenhemels, en ook de wassende maan geeft steeds meer licht.

Vrijdagmiddag, nadat een zwak frontje voorbij is gekomen, met vóór en achter ons regen, is de wind gekrompen naar het noorden. We konden daarna opeens weer gewoon heerlijk zeilen, even niet dat heftige rollen.

Om 12 uur utc was onze positie: N 15º08´ / W 36º22´. We hebben er dan 670 zeemijlen opzitten, bijna een derde van de totale oversteek.

Zaterdag 16 - maandag 25 februari: Het lekkere zeilen heeft niet lang geduurd, de wind veranderde weer zodat het steeds zoeken is naar de juiste zeilvoering. Ondanks het vervelende rollen, veroorzaakt doordat de golven kriskras door elkaar lopen met een noordelijke deining, gaat het leven aan boord ongemerkt steeds soepeler. Je went er toch een beetje aan dat alles anders beweegt dan je verwacht en je gaat meer vooruit denken hoe je iets aan moet pakken. Als het kan zitten we buiten, daar lijken de bewegingen minder erg.

Zondag 17 werden we via de Iridium gebeld door het franse jacht Transfer dat we een paar dagen eerder opgelopen hadden. Zij hadden problemen met hun roer en de schipper zou te water gaan voor onderzoek. Zij zaten intussen al 120 mijlen bij ons vandaan. We zijn maar gaan bijliggen, ongeveer een uur later werden we gebeld dat alles ok was, we moesten er niet aan denken om 4 mensen en een kat erbij te krijgen aan boord.
We komen eigenlijk nauwelijks schepen tegen, op één dag 2 tegelijk, waarschijnlijk de route van de US naar Brazilië. Een andere dag een schip notabene op ramkoers, ze zagen ons en we konden er makkelijk achter langs, maar de afstand was toch minder dan een mijl. Koopvaardijschepen kunnen we uitstekend op de plotter aan zien komen dankzij AIS.

Het is zo zachtjes aan steeds warmer geworden, de watertemperatuur is duidelijk omhooggegaan waardoor ook de nachten minder koud zijn. Overdag als de zon schijnt is het al gauw een graad of 28 en 's nachts wordt het niet veel kouder dan 24º op de thermometer. De wind komt gemiddeld natuurlijk uit het noordoosten (passaat) maar varieert erg in kracht en richting. Het is voor het comfort aan boord een groot verschil of hij uit het noordnoordoosten, kracht 5 komt, of uit het oosten kracht 3 bijvoorbeeld, in het eerste geval is het heerlijk zeilen, in het 2e geval ontzettend rollen doordat er nauwelijks druk in het zeil is, dit laatste gaat gepaard met veel lawaai in de boot van krakende schotten en verplaatsende voorraden, Marijke heeft het dan over ons kraakpand.
Nu en dan komt er regen voorbij, meestal niet meer dan een buitje, het heeft maar één dag de hele dag geregend. De boot is echter nog niet helemaal van het Sahara-stof ontdaan, daar moeten we echt een zware tropische bui voor hebben.

Donderdag 21 rond middernacht vond ik het onverwacht erg donker buiten, toen ik omhoog keek was er een schitterende totale maansverduistering! Samen hebben we er even van staan genieten.

Elke dag hebben we 's morgens en 's middags even radiocontact met de Fulmaris, ook zij liggen flink te rollen en hadden zich de oversteek anders voorgesteld. Het is natuurlijk heel gezellig om op deze manier lief en leed te kunnen delen. Zij gaan naar St Lucia, ongeveer 100 mijl voorbij Barbados.
Wij hebben intussen besloten om toch maar naar Barbados te gaan. Dit eiland ligt ongeveer 100 mijl windwaarts van alle andere caribische eilanden, je komt er nooit meer als je er voorbij vaart, je zou dan dagen lang tegen de wind en golven in moeten hakken. Daarbij is het een dag korter varen en kunnen we weer vers fruit kopen etc.

We eten elke dag heerlijk vers bruinbrood, Marijke had uit Nederland weer een grote hoeveelheid broodmix van AH meegenomen, die vinden we toch wel het lekkerst.
De maaltijden uit de vriezer die Marijke voor vertrek had klaargemaakt raken zo langzamerhand op, dit was wel heel gemakkelijk: even in de magnetron en klaar. We hebben nog genoeg te eten, maar het kost meer moeite om echt te gaan koken.
We eten bij voorkeur uit een schaaltje met een lepel, een glaasje wijn stijf tussen de kniën geklemd.

De boot houdt zich goed, de fok staat al sinds het begin op een boom, deze kan blijven staan als er gereefd moet worden, er is hierdoor ook weinig slijtage als het zeil staat te klapperen.
Wel moest de waterpomp worden vervangen, er kwam via het motorhuis water naar buiten! Gelukkig hadden we nog een reserve.

Vandaag, maandag 25 februari, is waarschijnlijk de laatste dag op zee. De afgelopen dagen is de wind wat minder geweest, zodat we in ieder geval niet meer bij daglicht aan konden komen. We zijn nu aan het vertragen om dan morgenochtend bij daglicht aan te komen, natuurlijk waait het vandaag weer meer, zodat we zelfs op een klein zakdoekje nog veel te hard gaan.

Dinsdag 26 februari: Het bijliggen doet Lizzy minder mooi, zij blijft halve wind liggen en loeft niet verder op, ik heb van alles geprobeerd, uiteindelijk was ze het meest stabiel met een pietseltje fok bak en zwaar gereefd grootzeil en het roer vastgezet naar loef. Op deze manier maakten we nagenoeg geen vaart, wel maakten de golven een hoop herrie tegen de boot en schommelden we ook behoorlijk.
Na een onrustige nacht met weinig slaap vanwege het lawaai, zijn we om 4 uur 's morgens weer langzaam gaan varen. Een mooie sterrenhemel (Zuiderkruis, Jupiter, Venus èn Mercurius vlakbij elkaar) en een mooie zonsopkomst later meerden we om half negen af in Port St Charles aan de noordwestkant van Barbados. Dit is een vrij nieuwe haven, maar wel met Health, Immigration en Douane vlakbij elkaar in één gebouw. Oké, oude engelse kolonie, dus wel veel papierwerk, maar erg relaxed en vriendelijk.
(NB Later hoorden we van andere boten dat het inklaren in Bridgetown veel lastiger was, o.a. veel schade bij afmeren in zeehaven en lange wachttijden bij autoriteiten).
Toen ik terugkwam van de formaliteiten stond Marijke klaar met een heerlijk ontbijt met gebakken eieren.
Aangezien we niet zo erg romantisch vlakbij de fuelpontoon lagen, zijn we een stuk verder voor anker gegaan tegenover een hotel in aanbouw, hier lagen we lekker op ons zelf en konden we heerlijk in ons blootje zwemmen en daarna een dutje doen.

De schroefasbout bleek bij nader inzien weer gebroken, dus met moeite er een nieuwe in geramd.
Na nog een snelle duik weer anker op en verder naar Carlisle Bay, vlakbij Bridgetown, de hoofdstad van Barbados.
Dit was een stukje fantastisch zeilen, wèl 15 - 20 kts wind, maar géén golven aan de lijzijde van het eiland en dat bij de late middagzon met een temperatuur van ±27º, heerlijk. Veel zandstranden en daar achter erg veel groen.

Van de Fulmaris hadden we de coördinaten van een mooring gekregen, die zij weer van andere overzeilers gekregen hadden, deze bleek bij aankomst bezet, dus een andere mooring in de buurt gepakt.
Als toegift van deze mooie dag kregen we nog een prachtige groene flits te zien!

Woensdag 27 - Vrijdag 29 februari: Barbados is geen goedkoop eiland, maar wilde verhalen over dure ankerplaatsen zijn overdreven. We liggen nu al een paar dagen aan een meerboei en niemand die zich daarom bekommert. Ankerplek is er ook volop trouwens.
(NB Bij vertrek moesten we anker-geld betalen: US$ 50, voor boten groter dan 15 m. is dat US$ 125,-, dit is onafhankelijk van de duur van het verblijf).
We liggen hier eigenlijk wel prima, ver genoeg van het strand om lekker privé te kunnen zwemmen (vóór of ná het ontbijt?) en toch met de dinghy zo naar de jachtcub of naar de stad. We schommelen wel een beetje, maar na de oversteek is dit niet erg meer.

De jachtclub doet nog oud-koloniaal aan. Het schijnt dat het vroeger Royal Yacht Club was, maar toen prins Philip hoorde dat er geen gekleurde mensen lid waren, zei hij dat ze dat royal voortaan konden vergeten. Sindsdien is dat gelukkig verbeterd. We zijn als yachtie welkom, we meren ons bijbootje af aan een meerboeitje voor het strand en zwemmen dan naar de kant, we hebben een waterdichte zak mee en kunnen daar onder de douche. De rumpunch is de beste van de Carieb zegt men, in ieder geval vonden wij hem ook erg lekker. Op mijn vraag naar het geheim zei de dame achter de bar dat ze me dat wel wilde vertellen, maar dat ze me gelijk daarna moest vermoorden... Een gastenvlag (moet je altijd in het stuurboordwant hebben!) van Barbados was nergens meer voorradig, dus hebben we er zelf maar één gemaakt. Tot nu toe hebben we die altijd gekocht of gekregen (dankjewel Joanneke!).

Aanpassen aan het lokale tempo is voor ons niet moeilijk, we zijn er nog niet toe gekomen om het eiland uitgebreid te verkennen, we moeten hier dus nog even blijven.
Om een betere internetverbinding te krijgen zijn we een stukje verder voor anker gegaan, dit maakte achteraf eigenlijk niets uit, we liggen zo te zwaaien met de boot dat de verbinding erg wisselvallig blijft. Zaterdag 1 - Maandag 10 maart: Barbados bevalt ons best, weliswaar liggen we af en toe een beetje te rollen, maar verder is dit een prima ankerplaats. We kunnen naar believen in het water plonzen, we hebben een prachtig open uitzicht naar het westen voor de mooie zonsondergangen en achter ons een paar kilometer zandstrand. Eén keer kwamen er 2 schildpadden vlak langs zwemmen.
Met de dinghy naar de stad is ook goed te doen, we moeten dan wel een stukje varen, maar als we met z'n tweetjes in de boot zitten kunnen we best wel hard gaan (plané). In de stad hebben we een mooie plek gevonden om de bijboot vast te leggen, we kunnen haar dan met een groot hangslot aan een ketting leggen.

Dinsdag 4 maart gaan we met de lokale bus naar Bathsheba aan de oostkant van het eiland. De eerste bus (van 11 uur) rijdt net weg en de volgende bus van 12 uur blijkt na een uur in de rij staan niet te gaan. Toch zijn we nog op tijd om te kunnen lunchen in een restaurant net voor de kust. We zitten in de jungle halverwege de heuvels met uitzicht op de Atlantische oceaan.

We liggen vlak naast een aantal wrakken, ze hebben er een marine-park van gemaakt, gemarkeerd met boeitjes, erg leuk om te snorkelen en te duiken.
Ter plaatse hebben we taxfree nog een luchtfles erbij gekocht (we hadden er al één), we kunnen nu met z'n tweeën gaan scuba-duiken. Onze vorige duik was tijdens mijn laatste reis bij de KLM.
Het is heerlijk om na zo'n lange tijd weer gewichtloos tussen alle mooie visjes te hangen, die tussen het prachtig gekleurde koraal op de wrakken rondzwemmen. Ook de garden-eels zijn altijd leuk om te zien, ze leven op de zeebodem naast de wrakken. Ze zien er uit als grote wormen met grote ogen en komen vanuit hun holletje in het zand naar buiten. Als je in de buurt komt, trekken ze zich terug, maar als je dan stil blijft wachten komen ze er weer uit.

We gaan een keertje lunchen met de bemanning van 2 andere boten: Patrick, een aardige Amerikaan en Marie en Peter, een belgisch-engels stel van een onder canadese vlag varende boot. Je komt vaak combinaties van verschillende nationaliteiten tegen, erg interessant om te horen over hun reiservaringen, toekomstplannen en hun verleden.

Zondag 9 maart gaan we eindelijk weer anker op. We varen op ons gemakje richting Port St Charles en gaan daar buiten de haven voor anker. Van onze laatste Barbados-dollars gaan we lekker lunchen bij de jachtclub aldaar.
De volgende dag klaren we uit, wat weer heel soepel gaat, en vertrekken in de namiddag naar ons volgende eiland, uitgeleide gedaan door een groep enthousiaste dolfijnen!

Dinsdag 11 - maandag 17 maart: Omdat we naar het noordwesten varen, richting Saint Lucia komt de passaatwind van opzij. We zeilen nu erg plezierig en moeten zeil minderen om niet in het donker aan te komen.

Sinds het vertrek uit Mindelo hebben we er weer een (motor-)probleempje bij: met het contact aan en de motor uit hoort er een rood lampje (lage oliedruk) aan te komen en een alarm af te gaan. Dit doet het niet meer en daarvoor willen we niet lang op de motor varen.
Dit is ook de reden dat we via de noordkant van St Lucia varen en niet via de zuidkant wat erg mooi schijnt te zijn, maar waarbij we de laatste 10-20 mijl misschien zouden moeten moteren.

Dinsdagmorgen om 08:00 uur laten we het anker vallen in Rodney Bay, een ruime baai aan de noordkant dichtij Gros Islet. Er liggen veel jachten voor anker. Eigenlijk moet je even in de marina afmeren om in te klaren, maar via de radio horen we dat er geen plaats is in de haven wegens verbouwing. Na een kort dutje gaan we dus maar met de bijboot. Deze keer gaat Marijke langs de autoriteiten, wat weer heel soepel gaat. De Fulmaris met Maartje, Jerry en Jerre ligt hier ook nog, zij hebben het erg naar hun zin en stellen het vertrek nog even uit. Ook maken we kennis met Linda en Hans van de Baros. Zij zijn vertrekkers van 2007 en liggen hier al een tijdje te genieten. St Lucia is wat heuvelachtiger dan Barbados en de groene heuvels zijn een mooi decor (wij zijn het meubilair!).

Er zijn hier goede reparatiemogelijkheden en ook welvoorziene bootwinkels en supermarkten. Woensdag om 12 uur stond er al een goede mecanicien op ons te wachten om te kijken naar onze problemen met de schroefas en de motor.
Het euvel van het alarm en het lampje was snel opgelost door alle stekkertjes te controleren en in te spuiten met WD40. Achteraf had ik dit zelf natuurlijk ook kunnen doen, maar een aantal stekkers zat onder de motor verborgen.
Alwin, de engineer, vertelde ons dat er een goede oplossing is voor het schroefasprobleem, hiervoor moet er wel een onderdeel besteld worden (notabene gemaakt door Vetus in Schiedam). Ian, de eigenaar van de watersportzaak, is eindeloos aan het bellen en mailen, maar tot nu toe is het nog niet duidelijk hoelang dit allemaal gaat duren.

Op een heuvel (Pigeon Island) aan de noordkant van de baai is een oud fort met een schitterend uitzicht over de baai, je kunt hier leuk wandelen terwijl de kolibries om je oren vliegen. Onderaan, bij het water, is een heel leuk open cafeetje met een steigertje voor de bijboten.

Op het internet lezen we over vervelende en soms criminele boatboys op St Lucia, dit schijnt erg verbeterd te zijn, wij voelen ons hier erg veilig en de enige boatboys die we zien zijn de fruitverkopers en de jongens van de wasserij die de vuile was komen halen en brengen. 's Nachts doen we wel het traliewerk in de deur voor alle zekerheid en hijsen we de bijboot uit het water.

Na een tijdlang prima passaatweer is het vandaag (maandag) zwaar bewolkt en regenachtig en zitten we zelfs binnen, een goede gelegenheid om de website bij te werken.

We worden gebeld met het laatste nieuws over de bestelling in verband met de reparatie van de schroefas: het betreffende onderdeel is ergens op voorraad en zou deze week nog hier kunnen zijn. We rekenen dan op reparatie begin volgende week.
Marijke heeft al een ticket van Bonaire naar Nederland vanwege de geboorte van ons volgende kleinkind begin april. Eigenlijk wilden we nog naar Sint Maarten om daar vrienden te treffen, maar zoals het er nu naar uitziet gaan we dan toch maar richting Bonaire...

Dinsdag 18 - zondag 23 maart: Op de weerkaarten zag ik vorige week al iets om in de gaten te houden: verder naar het noorden een diep lage druk gebiedje met bijbehorende hoge golven. Kennelijk zijn er mensen gewaarschuwd want er gaan steeds meer boten naar binnen.
We kijken het nog even aan, maar toen we woensdagmiddag, na wat boodschappen gedaan te hebben met de bijboot, de haven uitvoeren, schrokken we van enorme golven die in de baai ontstonden net zo'n beetje waar Lizzy voor anker lag en daarna grote brekers werden bij het strand, net Hawaii...
We zijn toen toch maar gauw anker op gegaan en binnen in de haven gaan ankeren. Het ankerverbod in de haven was tijdelijk opgeheven vanwege de hoge golven buiten.
Alle Caribische eilanden tot en met Trinidad hebben last gehad van de hoge zee, op Barbados is iemand verdronken die ondanks waarschuwingen was gaan zwemmen en meegesleurd werd.

Vrijdag werd de zee veel rustiger en op zaterdag zijn we weer buiten in de baai gaan ankeren, deze keer verder naar het noorden, vlakbij Pigeon Island. Een aantal boten was hier blijven liggen, de golven waren hier minder hoog dan elders in de baai.

Zondagavond, na een wandelingetje naar de top van Pigeon Island, heerlijk en gezellig gegeten met Maartje, Jerry en Jerre van de Fulmaris, lekkere live muziek en prachtig uitzicht over de baai.

Donderdag 27 - maandag 31 maart: Gisteren zijn we in de marina gaan liggen. De Bullflex is aangekomen en vandaag kan hij worden geïnstalleerd.
Het was niet makkelijk om een plaatsje in de marina te krijgen, vanwege verbouwingen waren er aanzienlijk minder ligplaatsen voorhanden, maar met hulp van Alwin, onze specialist, lukte het toch.
De Bullflex is een soort dikke schijf van rubber met 2 flenzen, één daarvan past met een tussenstuk op de motor en de andere kant wordt met enorme bouten om de schroefas geklemd, waar een stuk van wordt afgezaagd.
Het blijkt een enorme verbetering, de vibratie is duidelijk minder voelbaar blijkt tijdens een korte proefvaart.
We hebben alle vertrouwen dat ons schroefasprobleem nu definitief uit de wereld is en zijn Alwin en Ian van Water World erg dankbaar.

Vrijdag gaan we de haven weer uit met het plan om te ankeren bij de Pitons, 2 markante bergen aan de westkant van St Lucia. Het waait flink met behoorlijke vlagen langs de kust en opeens begeeft de genuaval het, doorgeschavield net waar hij de mast ingaat. Met wat moeite kunnen we de genua toch nog min of meer oprollen. Hadden we maar niet op vrijdag moeten uitvaren... We gaan nu Marigot Bay binnen, we krijgen een mooring toegewezen in de natuurlijke havenkom, waar het erg druk is. Het is een zogenaamde hurricane-hole, aan alle kanten beschermd, er zijn totaal geen golven. Marijke kan mij de volgende morgen in alle rust in de mast hijsen om een andere val aan de genua te maken. Het moet hier vroeger erg mooi geweest zijn tussen de begroeide heuvels, nu liggen er erg veel boten. Het weer is ook wat minder met af en toe flinke regenbuien. Zaterdagmiddag om 15:00 uur vertrekken we richting Bonaire na, buiten de haven, nog even te hebben gezwommen.

Terwijl we in de namiddag naar het westen varen kunnen we nog heel lang de Pitons zien, mooi!

De wind komt natuurlijk weer uit oostelijke richtingen (passaat) zodat we de genua uitgeboomd hebben. Zondagmiddag davert de boom ineens op het dek: de slede met het oog waarmee de boom aan de voorkant van de mast zit is afgebroken. Met veel moeite wordt er een tijdelijke oplossing gevonden met touwtjes.
Natuurlijk liggen we weer te rollen, maar met het vooruiticht van een korte overtocht is dit wel uit te houden. Dinsdag 1 - zaterdag 5 april: Marijke had van een andere boot gehoord dat ons aas toch niet helemaal perfect was. Bij de watersportwinkel heeft ze zich toen goed laten voorlichten en wat andere azen aangescchaft.
Dinsdagmiddag werden we opgeschrikt doordat de vislijn ineens met enorme vaart uitliep, gauw de rem flink aangedraaid en vervolgens stukje bij beetje de lijn weer binnengehaald. Ondertussen hadden we de zeilen voor het grootste gedeelte weggehaald om de vaart uit de boot te krijgen.
Na een hele tijd zagen we een prachtige vis aan de haak zitten, de kleur veranderde tijdens het binnenhalen van helblauw tot goudbruin. Om hem een zachte dood te laten hebben gooiden we een halve fles goedkope rum achter in zijn kieuwen, hij bleef echter doorvechten zodat we achtereenvolgens nog een 1/4 fles ouzo en een halve fles gin in zijn bek mikten. Dit laatste gaf de doorslag en daarna konden we hem met grote moeite binnenboord hijsen.
Het bleek een Mahi Mahi, een heerlijke vis om te eten.
We weten weinig van het schoonmaken van vis, maar met het boek erbij is het toch redelijk gelukt. Het grootste deel hebben we ingevroren, de komende maanden zijn we goed voorzien.

Onze timing was weer niet zo goed: aankomst Bonaire om 00:00 uur 's nachts. Met behulp van de radar bleek dit echter geen probleem, ondanks de donkere nacht vonden we feilloos een paar meerboeitjes tussen de afgemeerde zeilboten.

Toen we de volgende morgen wakker werden voelden we ons gelijk weer helemaal thuis, de laatste jaren voor mijn pensioen waren we vaak op Bonaire geweest, we wisten niet hoe snel we het water in moesten om te zwemmen, heerlijk!
's Avonds hebben we ons favoriete restaurantje opgezocht (Wil's) en genoten van gerookte merlijn met een heerlijk glaasje wijn.

De volgende dag genoten we van onze zelf gevangen Mahi Mahi.

Zaterdagmiddag is Marijke naar Nederland vertrokken, mooi op tijd voor ons 2e kleinkind dat op 7 april is uitgerekend.

Zondag 6 - vrijdag 11 april: Lizzy is op Bonaire helemaal in haar element, tevreden deint ze aan 2 mooring lijnen. We liggen niet ver van het centrum van Kralendijk,maar net ver genoeg om niet al te veel last te hebben van de luide muziek, die 's nachts bij Karel's bar over het water schalt.
We hadden ons er op verheugd bij de pier van Kareltje af te meren, echter het schijnt dat de nieuwe eigenaars niet dol zijn op yachties, het is moeilijk om met de dinghy aan de steiger te komen, jammer dat deze unieke plek zo achteruit gegaan is.

We liggen met de boot precies waar het rif begint, ideaal om te duiken. Met aardige nederlandse buren (de Karna met David en Mart en de Stamper met Mechtelien en Wolf) ga ik regelmatig naar beneden. Verder is het erg gezellig met af en toe een drankje over en weer en soms uit eten.
Aangezien de antilliaanse gulden min of meer aan de amerikaanse dollar vastzit, is het sinds de laatste keer dat we hier waren (januari 2005) aanzienlijk goedkoper geworden. Voor wat we in Nederland aan boodschappen kwijt zijn kunnen we hier uit eten.

Zaterdag 12 april: Midden in de nacht word ik door Monique zelf gebeld met het heugelijke nieuws: Lily Olivia is geboren. Baby, ouders en oma zijn gezond en gelukkig. (En ik ook natuurlijk!). Zondag 13 - vrijdag 25 april: Eigenlijk zou ik zo snel mogelijk naar Nederland willen om Lily en de anderen te zien. Onze buren (en vrienden) uit Schiedam komen echter een weekje naar Bonaire en ik vind het leuk om hen hier te ontmoeten. Ook moet ik nog wat klusjes op de boot doen en deze website bijwerken, zodat mijn vertrek naar Nederland steeds wordt uitgesteld. Ik heb het hier ook zo verschrikkelijk naar mijn zin, bijvoorbeeld: 's morgens onmiddellijk na het opstaan even de zee in om wakker te worden tussen honderden vissen. Soms een kopje koffie met koek bij de buren en 's middags of 's avonds ergens een lekker hapje.

Vandaag, vrijdag, gaat de boot de haven in en morgen wil ik proberen naar Nederland te vliegen.

Zondag 27: In eerste instantie is het niet gelukt mee te komen omdat het vliegtuig vol zat, maar deze keer lukt het wel.
De komende tijd zal het bijhouden van de website op een laag pitje komen te staan. Eerst zijn we een paar weken in Nederland. Als we terug zijn op de boot, willen we in de buurt van Bonaire blijven tot het orkaanseizoen voorbij is (eind november). Als de wind gunstig is gaan we een keertje naar Venezuela en Curaçao.

Voor bekenden die in de buurt zijn, ons lokale telefoonnummer op de Antillen is: (+599) 786 3159. Sinds vrijdag 30 mei zijn we weer in Bonaire.
De tijd in Nederland is voorbij gevlogen. Natuurlijk hebben we alle tijd genomen om de (klein-)kinderen te zien (ook nog even een paar dagen naar Jeroen in Engeland), maar ook de vele klusjes en bezoekjes over en weer aan vrienden en kennissen, maakten dat we eigenlijk tijd te kort kwamen.
Lizzy heeft tijdens onze afwezigheid in de Harbour Village Marina gelegen. Ondanks het feit dat dit een prima jachthaven is, zijn we na aankomst gauw weer naar buiten gegaan om een mooring op te pikken. We voelen ons hier veel vrijer: een mooi uitzicht en de mogelijkheid om eindeloos te zwemmen. Ook kunnen we direct vanaf de boot Scuba-duiken, we liggen precies boven prachtig koraal met veel vis. De eerste week van juni zijn oud-collega's Jos, Guus en Frank langs geweest en hebben we ons nieuwe zeil uitgeprobeerd.
De Parasailor van importeur Bomarine kan zonder boom gevaren worden en komt op ruime koersen in plaats van grootzeil en genua. Er stond af en toe meer dan 30 knopen wind en het zeil voldeed ruim aan onze verwachtingen. Jammer dat we dit zeil niet eerder aan boord hadden, het was heel goed van pas gekomen tijdens de lange stukken op de oceaan!
Het enige nadeel is de ruimte die het zeil inneemt als het opgeborgen moet worden.

We hebben het weer erg naar ons zin. De visjes leren ons kennen, af en toe komt er een heel grote schildpad gedag zeggen en een enkele keer komen er ook dolfijnen langs.
Met een oude gehuurde pick-up kunnen we het eiland verkennen en zware boodschappen halen.

Zolangzamerhand leren we ook de goede (Wil's, Mona Lisa, It rains fishes, Bambu, City Café etc.) en slechte restaurants kennen. In het weekend serveert Bobbejan erg smakelijke en goedkope barbecue gerechten.
In Rincon is de tuin van Rose aan te bevelen voor de lunch met heerlijke lokale gerechten b.v. Kabrito Stoba (geitje - mmm). Dinsdag 15 - Maandag 28 juli: Uitstapje naar Venezuela.
Eigenlijk wilden we in het weekend al vertrekken, maar eerst moesten er nog wat formaliteiten worden afgehandeld in verband met de aanschaf van de Parasailor. Dit kon absoluut niet op vrijdag.
Uiteindelijk zijn we dinsdagmiddag vertrokken en hebben we voor een korte nacht nog aan een boeitje gelegen op een duikplek bij het zuiden van Bonaire.
Woensdagmorgen om 04:30 uur losgegooid. Vroeg in de middag kwamen we langs Chichiviriche, een stadje op het vaste land van Zuid-Amerika, om 13:00 viel het anker achter Sombrero, een prachtig eilandje met een mooi zandstrand met palmen. We waren echter niet de enigen, bootjes voeren af en aan, het strand was vrij druk. Aan het eind van de dag was bijna iedereen weg en werd het heerlijk rustig.

Donderdag verder naar Morrocoy, dit is een waterrijk gebied, allemaal kreken met overal mangrove langs de oevers. Met behulp van de pilot (vaargids) zochten we onze weg, waarbij we af en toe moeite hadden om over ondieptes te komen. Ergens midden in dit gebied kwamen we ineens een optocht tegen van wel honderd bootjes die allemaal kris kras door elkaar voeren. In het midden voer een wat grotere boot, het bleek te gaan om de maagd Carmen die uitgelaten werd. We zijn uiteindelijk helemaal achterin het park gekomen met de bedoeling daar te overnachten. Voor alle zekerheid belden we Carlos, de agent die in de stad Puerto Cabello, ongeveer 30 zeemijlen verder, de formaliteiten afhandelt voor jachten. Het bleek dat we de volgende dag om 10 uur daar moesten zijn, anders zou het niet meer lukken voor het weekend.

Dus maar weer anker op en een plekje gezocht dichtbij een opening naar zee, zodat we de volgende morgen pas om 5 uur hoefden te vertrekken.

's Avonds nog even een fiks buitje om af te koelen.
Puerto Cabello vonden we niet zo'n fantastische plaats. Je kan er eigenlijk niet omheen vanuit Bonaire omdat je hier moet in- en uitklaren. Dit werd gelukkig voor ons gedaan door Carlos.
Er zijn wel wat leuke oude straatjes en pandjes maar die lagen er verlaten en verwaarloosd bij.
De jachthaven, waar je voor de veiligheid wel naar toe moet, is nogal krakkemikkig. Er lopen bewakers rond met enorme pistolen, maar desondanks zat er zaterdagmorgen iemand in onze kuip schoenen te passen. Toen hij ons gewaar werd verdween hij in een oogwenk in het water (het strand is dichtbij), de schoenen van Marijke hebben we nooit meer teruggezien.
Door dit voorval hebben we afgezien van het maken van toertjes in het binnenland.

Zondagmorgen werden we getrakteerd op enorm lawaaiige muziek van de boot tegenover ons aan de steiger. De bemanning was de wal op, zodat dit ondanks bemoeienissen van de bewaking nog een hele tijd aanhield.
's Middags hadden we het allemaal wel gezien en zijn we vertrokken naar een eilandje verderop langs de kust: Isla Larga.
Ook dit eiland was overdag erg druk, 's avonds hadden we het rijk alleen.
Je ankert hier tussen een paar ondieptes zodat we goed beschut lagen. Dit bleek wel toen we 's avonds werden vergast op een zwaar onweer met windstoten.

Ons plan om naar Los Roques te gaan hebben we laten varen, omdat de wind hard en ongunstig bleef. Maandagmiddag na nog even te hebben gewacht op een onweersbui die langs kwam zijn we richting Aves de Barlovento vertrokken.
Tijdens de nacht veranderde de wind af en toe een beetje van kracht en richting, uiteindelijk bleek het net niet bezeild, zodat we het laatste stukje toch nog even de motor hebben bijgezet.
Dinsdagmorgen stond de zon al hoog toen we aankwamen, dat was ook wel nodig, want je moet hier echt op zicht tussen de koraalriffen manoeuvreren. We zijn helemaal doorgevaren tot de laatste baai bij het meest zuidelijke eiland (Isla Sur) van de archipel en sluiten de tocht af met gebakken eieren en een glaasje cava (spaanse champagne).
Hier en daar lag nog een zeilboot, maar allemaal op grote afstand.

Aves is spaans voor vogels, de bomen en struiken op het eiland zitten er helemaal vol mee, verder is hier helemaal niets behalve overdag een paar vissers die met kleine bootjes tussen de riffen laveren. Ze horen bij een grotere boot die een heel eind weg voor anker ligt.
We wanen ons weer in het paradijs. Het anker ligt in een grote plek zandgrond tussen het koraal, het water heeft hierdoor een prachtige kleur. De temperatuur is perfect (28-30 graden met wind), dagenlang hebben we geen kleren aan, we besluiten hier een tijdje te blijven.

Als Marijke een keer heerlijk ontspannen aan het zwemmen is zie ik een enorme schaduw in het water achter haar, binnen een paar sekonden is Marijke bij de boot. Als ik met snorkel op in het water duik zie ik een vervaarlijk uitziende bek vol scherpe tanden met een heel eind Barracuda eraan. Hij zwemt steeds om je heen, maar als je naar hem toe gaat wijkt hij terug. We noemen hem Barry en na een tijdje raken we aan hem gewend. Later wordt hij vergezeld door een wat kleiner exemplaar, Carry dus. De komende dagen komen ze vaak buurten als ik de romp schoonmaak. Tijdens het zwemmen word je ook vaak opgeschrikt door vogels die nieuwsgierig vlak lang je oren suizen, ze zien mensen absoluut niet als gevaarlijk, misschien willen ze wel gewoon met onze oren spelen. Ook als we tegen zonsondergang dicht langs de bomen varen met de bijboot blijven ze rustig op de takken zitten. De meesten vogels hier zijn boobies en soms hebben ze knalrode laarsjes aan. Ook hun snavels verschillen van kleur van blauw tot oranje.

Na een week genieten raken we een beetje door onze voorraden heen en gaan we voor de wind weer terug naar huis. De parasailor staat bijna de hele weg op als enige zeil en dit gaat fantastisch, een heerlijke zeildag. Pas voorbij de zuidpunt van Bonaire, als we de wind dwars krijgen halen we hem met wat moeite naar beneden en gaan we verder op de genua en gereefd grootzeil. Nu merkten we pas dat er best wel wind stond (20 - 30 kts). Zondag 3 augustus: De boot is vandaag versierd want Marijke is jarig. Het wordt een gezellige dag, 's middags is er eerst een borrel bij ons op de boot en daarna gaan we uit eten bij Bobbejan, een barbecue restaurantje dat alleen in het weekend open is.
Van de partij waren Thea en Tom van de Tinto, waarmee we in Gambia oud en nieuw gevierd hebben, Joke en Henk van de Zeevonk, die hier al jaren charteren met blote gasten en Anja en Hans van de Fiddlesticks, die ook in 2005 zijn vertrokken en intussen een huis hebben gebouwd in Bonaire.

Dinsdag 5 - dinsdag 26 augustus: Af en toe komen komen er collega's langs die nog vliegen en op Bonaire zijn ingedeeld. Altijd leuk.
Zo ook Martin en Ellen, zij wonen sinds 3 jaar op hun eigen boot en zijn ook van plan over een paar jaar te vertrekken. Zij hadden via de importeur gehoord van onze aankoop van de parasailor en wilden graag zien hoe dat zeilt. Het werd een erg gezellige week, waar bij we 2 keer hebben gezeild en daarbij achter Klein-Bonaire even afmeerden om te snorkelen en wat te eten.

Bj het naar beneden halen van de parasailor toen we terugkwamen van Venezuela eind juli had ik wat te hard aan de touwen getrokken, de volgende dag had ik rugpijn. Dit werd geleidelijk minder, maar toen we een dag hadden gedoken en ik wederom een keer te hard aan een meerlijn had getrokken, was het mis en moest ik op bed blijven door de pijn. Na een paar dagen met veel moeite naar de dokter, die spit constateerde en mij o.a. fysiotherapie voorschreef.
Helaas miste ik hierdoor de reünie van klasgenoten van de RLS, want lang zitten en vliegen naar Nederland is er voorlopig niet bij.

Donderdag 21 is Marijke op het vliegtuig gestapt om de (klein-)kinderen te zien. De volgende dag werd ik uitgenodigd om te komen eten bij Sylvia en Jeroen op de Netjer. Zij vertrokken na enkele dagen naar Curaçao, zodat Lizzy nu de enige nederlandse boot is, eindelijk is er tijd om de website bij te werken.

Het is nu de tijd dat er een grotere kans is op de onwikkeling van orkanen. Deze beginnen vaak als een zogenaamde 'tropical wave' ergens tussen Afrika en Zuid-Amerika, waar makkelijk buien kunnen ontstaan. Zo'n gebied kan vervolgens uitgroeien tot een 'tropical depression' en als de omstandigheden gunstig zijn, tot een hurricane. Ze bewegen meestal naar het west-noordwesten.
Bonaire ligt officieel buiten de route, orkanen gaan hier altijd noord langs, maar afgelopen zondag heb ik hier een tropical depression zien ontstaan uit een tropical wave. Het weer was erg onstabiel en ook is de wind een tijdje van de andere kant gekomen dan normaal, gelukkig nog niet erg hard, want we liggen dan aan lager wal.

NB Dinsdag 26 augustus is bovengenoemd gebied officieel een hurricane geworden 'Gustav' genaamd, die behoorlijk wat schade aanricht, als eerste op Haïti en later ook op Cuba en in het zuiden van de V.S.

In september zijn eerst onze buren (Ilona en Wim van dinsdag 2 tot woensdag 10) en later onze oude buren uit Medemblik (Anneke, Dick en dochter Renee van dinsdag 9 tot vrijdag 26) langs gekomen. Gedurende hun verblijf op Bonaire zaten ze in een appartement en in beide verblijven is er een keer ingebroken, dus zelfs op Bonaire is het niet meer 100% veilig wat dat betreft. Zaterdag 6 september komt ook Marijke weer terug op de boot. Met Anneke, Dick en Renee gaan we o.a. kajakken bij Lac-baai (relaxed, leuk en leerzaam) en beklimmen we de Brandaris, met 241 meter de hoogste berg van Bonaire. Renee verdubbelt haar aantal duiken, onder meer maken we een hele mooie duik bij de zoutpier met instructeur Ed. Rudi krijgt voor zijn verjaardag een waterdicht cameraatje waarmee we de visjes kunnen vereeuwigen die ons altijd komen verwelkomen als we in het water springen.

Dinsdag 23 klaren we uit om naar Curaçao te vertrekken, helaas blijkt de volgende dag de wind zelfs tegen en wordt er ook veel regen voorspeld zodat we de tocht afgelasten. Van zondag 5 tot zaterdag 11 oktober is de Bonaire regatta. Het is dan gezellig druk en deze keer zijn zelfs alle moorings bezet, wat niet zo vaak voorkomt.
Oud-collega Jimmy doet mee met zijn boot Chimichurri en ook onze vrienden Eddy en Tonny zijn over uit Nederland, Ed vaart mee met Jimmy en Tonny gaat af en toe met ons mee om de wedstrijden te volgen. Een paar keer gaan we achter Klein-Bonaire even aan een mooring liggen, de wedstrijdboten komen dan vlak langs onze ligplaats.
Soms komen Jimmy en zijn bemanning een broodje eten en even uitblazen tijdens een middagpauze.

Op een gegeven moment zagen we o.a. via Windguru dat de wind uit het westen zou gaan komen, ongebruikelijk voor de Antillen. De voorspellingen gaven steeds meer wind aan en op zondag 12 oktober besluiten we de marina in te gaan om beschut te liggen voor de golven uit het westen.
In de nacht van maandag op dinsdag 14 oktober ontstaat orkaan Omar oncomfortabel dicht in de buurt. Tegen alle verwachtingen in komt hij in eerste instantie zelfs nog een beetje naar het zuiden. Alle boten die nog buiten aan een mooring lagen komen hals over kop de volle haven in op een enkele na. Alex, de havenmeester, weet iedereen nog plaatsje te geven!
Er is veel schade, Karel's bar verdwijnt met een deel van de betonnen pier in zee, de meeste steigers worden door de golven gesloopt en bij het Divi-hotel komt een boot in het restaurant te liggen.

Op het noordelijk halfrond wordt het herfst, aangezien het een aantal dagen mooi weer is in het zuiden van de Verenigde Staten vertrekken we Zaterdag 18 oktober naar Atlanta om later van daar uit door te reizen naar Nederland. We logeren in het noorden van Georgia waar de Appalachen beginnen en genieten van de prachtige kleuren van deze Indian summer tijdens mooie wandelingen. Het is eigenlijk nog iets aan de vroege kant maar naarmate we hoger in de bergen komen zijn er meer kleuren. Vanuit ons hotelraam in een national park zien we 's morgens zelfs beren aan vuilnis snuffelen, natuurlijk wel slecht van het hotel om de boel zo te laten slingeren. Na één nacht in een hotel logeren we de resterende tijd van ons verblijf in de Hearthstone Lodge, een mooie bed-&-breakfast in het bos, dat we via het internet hadden gevonden. Vrijdag 24 oktober - zondag 9 november, ons verblijf in Nederland is kort en hevig. Mijn paspoort wordt verlengd, maar er is geen tijd meer om een visum aan te vragen voor de V.S. wat we wel nodig hebben als we met de boot naar de Amerikaanse Maagden-eilanden willen. Achteraf blijkt dat dat ook op het oude paspoort had gekund, er komt dan een verwijzing in het nieuwe paspoort en het oude wordt ongeldig gemaakt behalve de bladzijde met het visum.

In het Caribisch gebied schijnt het verkrijgen van een Amerikaans visum alleen mogelijk te zijn in Barbados, Cuba en Trinidad, dus moeten we onze rondreis via één van deze eilanden plannen. Maandag 10 november zijn we weer terug op de boot.

Donderdag 13 varen we naar Klein-Curaçao met prima weer, de Parasailor staat er weer mooi bij.
Klein-Curaçao is een fijne plek om te ankeren, heerlijk helder water en erg rustig, al kan er soms nog wel wat deining om de hoek komen waardoor je een beetje ligt te rollen.

Na een paar dagen zeilen we weer door naar Curaçao, we liggen een nacht in het Spaanse Water en op zondag varen we door de Sint Annabaai met de pontjesbrug naar de Parera-werf.

Van maandag 17 tot woensdag 26 november gaat de boot op de kant. Het was de bedoeling om even de onderkant te anti-foulen en dan na een paar dagen weer het water in, echter het weer gooit roet in het eten, het regent dagen achter elkaar, zodat alles veel langer duurt dan gepland.
Intussen zitten we in een appartement (Curavilla), waar we met een korte onderbreking langer kunnen blijven. Het tweede gedeelte van ons verblijf krijgen we het villa-gedeelte tot onze beschikking, erg groot en mooi, met een enorm half overdekt terras met uitzicht op het Spaanse Water. Ondanks de vele regen zitten we hier erg comfortabel.

Vrijdag 28 november komt Jeroen voor 14 dagen bij ons logeren. We liggen intussen weer voor anker op het Spaanse Water. Het is de bedoeling om naar Bonaire te varen en we wachten op een gunstige wind. Donderdag 4 december vertrekken we eindelijk naar Klein-Curaçao, waar we één nacht blijven, daarna gaan we door naar Bonaire.

Het is intussen weer prachtig weer geworden, droog en minder hoge temperaturen dan voorheen.

We zwemmen wat af en maken een paar duiken o.a. weer met Ed naar de zoutpier op Jeroen's verjaardag. Wat een mooie duikstek is dat toch, heel veel vissen (ook grote) bij de staketsels van de pier in prachtig gefilterd licht. Gelijk in het begin kwam een groepje grote inktvissen naar ons toe gezwommen en later ook nog een nieuwsgierige zeeschildpad.

Woensdag 10 hijsen we weer de Parasailor en zeilen heerlijk voor de wind naar Fuikbaai op Curaçao. Het is hier erg rustig omdat je er normaal niet vanaf de landzijde kan komen.
We blijven een dag over en Jeroen kan mooi helpen met wat lastige klussen aan de watermaker en een verhabbezakt filter van de koelwaterinlaat.
's Avonds zijn we helemaal alleen in de baai en na een heerlijk feestmaal (confit de canard) zwemmen we in het licht van de volle maan.

Vrijdag 12 december gaan we weer voor anker in het Spaanse Water. 's Middags brengen we Jeroen naar het vliegveld. Hij gaat via Nederland naar zijn huis in Engeland.
Alhoewel er bussen rijden naar de grote supermarkten hebben we weer een goedkope oude auto gehuurd, haast een must om wat van het eiland te zien.

Voorlopig blijven we hier nog even wat klussen, we kunnen de website weer eens bijwerken en na gaan denken wat we precies gaan doen nu het orkaanseizoen afgelopen is.